Έχουμε Μάιο και δυστυχώς, ελάχιστα smartphones έχουν κυκλοφορήσει και αποτελούν πραγματικά flagship killers. Ακόμη και η OnePlus, η οποία πολύ πρόσφατα κυκλοφόρησε τα OnePlus 8 και OnePlus 8 Pro, δεν τα προωθεί ως τέτοια, γιατί γνωρίζει πολύ κα ...

H φράση “όνομα βαρύ σαν ιστορία” δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για πολλά παιχνίδια, όμως αν υπάρχει ένας τίτλος δίπλα στον οποίο επιβάλλεται να χρησιμοποιηθεί, αυτός είναι σίγουρα το DΟΟΜ. Πρόκειται για το παιχνίδι που ήρθε το 1993 για να αλλάξει άπαξ και διαπαντός το τοπίο του gaming, αφού όχι μόνο καθιέρωσε αλλά ταυτίστηκε τόσο πολύ με την κατηγορία των FPS που επί σειρά ετών όλα τα σχετικά παιχνίδια χαρακτηρίζονταν ως Doom clones. Έτσι, η προσπάθεια αναβίωσης εν έτει 2016 αυτής της θρυλικής σειράς είναι πόνημα δύσκολο και με μεγάλο ρίσκο, πόσο δε μάλλον όταν έχει επιχειρηθεί ξανά, με όχι τόσο επιτυχημένα αποτελέσματα, το 2004.

Ίσως για αυτούς τους λόγους η Bethesda κράτησε πολύ κλειστά τα χαρτιά της, αφού με εξαίρεση κάποια λίγα gameplay videos, προσεκτικά στημένα για να ξυπνήσουν μνήμες στους “παλιούς” και να ενεργοποιήσουν τη μηχανή του hype, και μία σύντομης διάρκειας multiplayer beta που δεν ενθουσίασε, δεν υπήρξαν άλλες προωθητικές ενέργειες. Μέχρι και τα review codes στους δημοσιογράφους δόθηκαν σε παγκόσμιο επίπεδο μετά το εμπορικό λανσάρισμα. Όλα τα παραπάνω είναι λογικό να δημιουργούν ανησυχίες για την ποιότητα του τίτλου. Ανησυχίες που, όπως θα διαβάσετε παρακάτω, βρίσκουν έρεισμα, χωρίς όμως το τελικό αποτέλεσμα να είναι απογοητευτικό.

Η ιστορία των DOOM ποτέ δεν ήταν πολύπλοκη και το ίδιο ισχύει για τον καινούριο τίτλο, ο οποίος είναι reboot. Εσείς αναλαμβάνετε για άλλη μία φορά τον ρόλο του Doom Marine που ξυπνάει στη βάση έρευνας της UAC [Union Aerospace Corporation] στον Άρη. Η βάση βρίσκεται υπό καθεστώς αποκλεισμού, αφού δαίμονες από την Κόλαση έχουν κατακλύσει τα πάντα κι εσείς πρέπει να βρείτε τρόπο τόσο να ανακόψετε την επέλασή τους όσο και να απαλλαγείτε από την παρουσία τους. Το σενάριο μπορεί να μην έχει το βάθος που έφερε στο genre η σειρά των Half-Life, ωστόσο είναι αρκετό για να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις ενός ωμού shooter, με πολλή βία, πολλή δράση και πολλή διασκέδαση. Και το νέο DOOM φροντίζει από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα να ξεκαθαρίσει ότι κινείται πάνω σε αυτές τις γραμμές, αφού πριν καν τελειώσει το cut-scene, θα βρεθείτε να συνθλίβετε το κεφάλι ενός δαιμονισμένου, να φοράτε την εμβληματική στολή και να ξεχύνεστε στους διαδρόμους της βάσης έτοιμοι να κατακρεουργήσετε τις δαιμονικές ορδές.

Βασικό χαρακτηριστικό της σειράς ήταν ανέκαθεν ο ξέφρενος ρυθμός, και δεν έχει γίνει καμία αλλαγή σε αυτόν το τομέα. Ο Doom Marine κινείται τρέχοντας μέσα στις πίστες –και θα πρέπει να κρατήσετε πατημένο στο Shift για να επιβραδύνετε, αντίθετα δηλαδή με το τι συμβαίνει σε όλα τα σύγχρονα shooters–, ενώ πολύ γρήγορη είναι και η κίνηση της κάμερας, κι αν δεν έχετε παίξει στο παρελθόν κάποιο παιχνίδι της id Software, θα χρειαστείτε κάποιο διάστημα εξοικείωσης με το στυλ –και μάλλον να μειώσετε λίγο την ευαισθησία του mouse. Εξίσου γρήγορο είναι και το shooting, αφού οι εχθροί ορμάνε χωρίς δεύτερη σκέψη, ενώ εδώ δεν υπάρχουν συστήματα κάλυψης και μηχανισμοί αυτόματης αναπλήρωσης της ενέργειας. Αν δεν κινηθείτε επιθετικά και δεν αδειάσετε τους γεμιστήρες σας στους δαίμονες, ο θάνατος θα επέλθει άμεσα και δεν θα είναι ευχάριστος.

Το επιθετικό στυλ της μάχης είναι ακόμα πιο έντονο απ’ ό,τι στο παρελθόν χάρη στον νέο μηχανισμό της melee που έχει προστεθεί στο παιχνίδι, με τα λεγόμενα Gore Kills. Αυτά είναι εφικτό να πραγματοποιηθούν μόλις ρίξετε την υγεία των εχθρών σε χαμηλό επίπεδο. Τότε θα τους δείτε να τρεκλίζουν, και αρχίζουν να αναβοσβήνουν οπότε μόλις τους πλησιάσετε, μπορείτε να ενεργοποιήσετε την κίνηση του Gore Kill και να δώσετε το τελειωτικό χτύπημα με τα χέρια. Tα Gore Kills διαρκούν μερικά δευτερόλεπτα, κατά τα οποία είστε άτρωτοι, ενώ το παιχνίδι σας ανταμείβει για κάθε Gore Kill δίνοντας power ups για να αναπληρώσετε την υγεία και τα πυρομαχικά σας. Τα Gore Kills λειτουργούν ως μια ευχάριστη παύση στη μάχη, ενώ έχουν μια σχετική ποικιλία, αφού ανάλογα με τη γωνία που θα επιτεθείτε, ο τρόπος που θα αποτελειώσετε τον εχθρό διαφέρει.

 Έχουμε Μάιο και δυστυχώς, ελάχιστα smartphones έχουν κυκλοφορήσει και αποτελούν πραγματικά flagship killers. Ακόμη και η OnePlus, η οποία πολύ πρόσφατα κυκλοφόρησε τα OnePlus 8 και OnePlus 8 Pro, δεν τα προωθεί ως τέτοια, γιατί γνωρίζει πολύ κα ...

Κάποτε, ο Heath Ledger ως Joker ψέλισε μια μεγάλη αλήθεια στο εμβληματικό Dark Knight: “H παράνοια μοιάζει με την βαρύτητα. Ενα μικρό σπρωξιματάκι χρειάζεται για να δώσει την απαραίτητη ώθηση”. Αν και αλληγορικά μιλώντας, στην περίπτωση του Assassin’s Creed, το σπρώξιμο δεν φάνηκε αρκετό. Απανωτά κάρβουνα χρειάστηκαν για να ξαναπάρει μπρος η μηχανή της σειράς. Ευτυχώς αυτό έγινε με το εκπληκτικό AC Origins, το οποίο επανέφερε τα πράγματα στο σωστό δρόμο, ρίχνοντας βέβαια και κλεφτές ματιές στα RPG. Όλοι γνωρίζουμε πόσο λεπτές ειναι οι ισορροπίες που χωρίζουν την επιτυχία από την αποτυχία. Ειδικά η επιτυχία δεν είναι ποτέ ευκόλως διαχειρίσιμη και η Ubisoft Quebec (AC Syndicate) το γνώριζε προκαταβολικά, πριν ξεκινήσει τον σχεδιασμό του AC Odyssey. Κάνοντας ολοκληρωτική στροφή στο role playing και με βάση την αρχαία Ελλάδα, το AC Odyssey αποτελεί αναμφίβολα το πιο φιλόδοξο βήμα της σειράς (μέχρι το επόμενο).

Ξεκινώντας στο παρόν, μαθαίνετε ότι οι Assassins έχουν χάσει σημαντικό έδαφος στην μάχη με τους Templars, όντας σκορπισμένοι στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Ξαφνικά, η Layla Hassan και η ομάδα της, ανακαλύπτουν ένα χειρόγραφο κείμενο, γραμμένο από τον “πατέρα της ιστορίας” Ηρόδοτο, το οποίο αφηγείται της ζωή ενός Σπαρτιάτη μισθοφόρου που έζησε και έδρασε στην περίοδο του Πελλοπονησιακού Πολέμου. Σύμφωνα με τον διάσημο ιστορικό, ο μισθοφόρος αντλούσε την δύναμή του από το σπασμένο δόρυ (piece of eden) του βασιλιά Λεωνίδα, κάτι που τον έκανε εξ αίματος απόγονο του φημισμένου Σπαρτιάτη βασιλιά. Επιπλέον, ο Ηρόδοτος εντός του κειμένου αναγράφει την τοποθεσία όπου βρίσκεται κρυμμένο το δόρυ και η Layla δίχως να χάσει ιδιαίτερο χρόνο, ταξιδεύει στη σημερινή Ελλάδα και ξεθάβει το αρχαίο όπλο με σκοπό να χρησιμοποιήσει το DNA του κατόχου του για να αναβιώσει τις γενετικές αναμνήσεις του Σπαρτιάτη μισθοφόρου. Ο λόγος για τον οποίο η Layla επιθυμεί να “ταξιδέψει” στην αρχαία Ελλάδα είναι κάτι που ανακαλύπτετε εν καιρώ. Ως γνωστόν, spoilers δεν ρίχνω. Όταν η Layla συνδεθεί στο φορητό animus, άμεσα καλείστε να επιλέξετε ανάμεσα σε δυο αδέλφια, τον Αλέξιο ή την Κασσάνδρα, τους δυο πρωταγωνιστές του παιχνιδιού. Όποιον κι αν διαλέξετε, η αφήγηση της ιστορίας παραμένει ίδια, πέραν μιας απρόσμενης σεναριακής εξέλιξης που λαμβάνει χώρα σχετικά νωρίς στο παιχνίδι. Στο δικό μου playthrough και για τις ανάγκες του review, επέλεξα την Κασσάνδρα για να ξεφύγω λίγο απο την αντροκρατούμενη πρωταγωνιστική παράδοση των AC.

Το 431 π.Χ ο αρχαιοελληνικός κόσμος μαστίζεται από τον αιματηρό πόλεμο που μαίνεται ανάμεσα στην Αθήνα και την Σπάρτη. Μέσα στο χάος και ύστερα απο μια ανείπωτη οικογενειακή τραγωδία την οποία καλύτερο είναι να δείτε μόνος σας, η Κασσάνδρα μεγαλώνει μακριά από την γενέτειρά της, τη Σπάρτη και αισίως δραστηριοποείται ως μισθοφόρος στη σαγηνευτική Κεφαλλονιάς, υπό τις οδηγίες του απατεωνίσκου Μάρκου. Έχοντας αποτινάξει μια για πάντα από πάνω της, την ευγενή καταγωγή και το βασιλικό αίμα που ρέει στις φλέβες της, η Κασσάνδρα φέρει το παρατσούκλι “Eagle Bearer”, εξαιτίας της σχεδόν καρμικής σχέσης της με τον Ίκαρο, έναν αετό που έχει σαν κατοικίδιο. Η φήμη της εξαπλώνεται σταδιακά στον αρχαιοελλαδικό χώρο. Όλοι μιλούν για έναν θρυλικό πολεμιστή που δεν προσκυνά καμία Αθήνα και καμιά Σπάρτη. Για τον Eagle Bearer εξάλλου, μόνο η λάμψη της δραχμής μετρά.

Η Κασσάνδρα όμως αδυνατεί να ξεχάσει την οικογένειά της. Η μητέρα της, Μυρίνη, ο αδελφός της, Αλέξιος, ο πατέρας της, Νικόλαος, είναι βαθιά χαραγμένοι στην καρδιά και στην ψυχή της. Συχνά-πυκνά, υπό την μορφή των flashbacks, βλέπετε cutscenes από το παρελθόν της ηρωίδας, με μερικά εξ αυτών να επικεντρώνονται πριν αλλά και κατά την διάρκεια της μάχης των Θερμοπυλών, με κεντρικό πρόσωπο τον παππού της Κασσάνδρας, Λεωνίδα. Σύντομα, η ζωή της Κασσάνδρας αλλάζει δραστικά μετά την γνωριμία της με τον μυστηριώδη ευγενή Elpenor. Αυτός την προσεγγίζει και της προσφέρει μια γενναία αμοιβή για να δολοφονήσει τον “Λύκο της Σπάρτης”, έναν Σπαρτιάτη στρατηγό που πρέπει να βγει από την μέση πάση θυσία. Μέσα από το σενάριο του παιχνιδιού, πληροφορήστε για την ύπαρξη του Cult of Cosmos, μιας σκοτεινής ομάδας που δρα στις σκιές, ελέγχοντας παρασκηνιακά την πορεία του πολέμου και την αρχαιοελληνική κοινωνία, δημιουργώντας έτσι μια απόκοσμη απειλή την οποία η Κασσάνδρα καλείται να πατάξει. Κάπου εκεί, ανάμεσα στο καθήκον και στο συναίσθημα, ανάμεσα στην δίνη του πολέμου και στην ανάγκη για επιβίωση, η Οδύσσεια ξεκινά για εσάς.

Ουσιαστικά, το AC Odyssey απαρτίζεται απο τέσσερις βασικές ιστορίες: την Οδύσσεια της Κασσάνδρας, το παρόν, το Cult of Cosmos και τον μύθο του First Civilization. Για πλοκή, ανατροπές, κορυφώσεις και αποκαλύψεις δεν χρειάζεται να γράψω πολλά. Τα προαναφερθέντα άλλωστε αποτελούν αναπόσταστα στοιχεία της σειράς AC. Σεναριακά και αφηγηματικά, το παιχνίδι παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Δυστυχώς, δεν μπορώ να γράψω περισσότερα διότι θα σας την “χαλάσω” και δεν το θέλω. Μοναδικό μελανό σημείο είναι η μη εστίαση στα γεγονότα του παρόντος. Παρότι το AC έχει επιστρέψει σε πιο storytelling μονοπάτια με την εισαγωγή της Layla, η Ubisoft παρουσιάζεται κάπως διστακτική στην εξιστόρηση του present day. Θέλει και δεν μπορεί; Κρατάει άσσους στο μανίκι της για μελλοντικά παιχνίδια; Δεν θέλει να “κάψει” γρήγορα τον χαρακτήρα της Layla; Το μέλλον θα δείξει. Για πολλοστή φορά πάντως, το present day αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση. Εκεί που σε πωρώνει με τα ουρανοκατέβατα plot twists, τελικά έρχεται και σε προσγειώνει ανώμαλα, με τα ερωτήματα να πολλαπλασιάζονται αντί να λιγοστεύουν.

Με το δίπολο Assassins-Templars να απουσιάζει σχεδόν σκόπιμα, το παιχνίδι καταπιάνεται βαθύτερα με το lore του Assassin's Creed. Οι αναφορές για το First Civilization, η δράση των Precursors ή αλλιώς Isu, η επιρροή των artifacts of eden, αποτελούν τα δομικά στοιχεία του τίτλου. Προσθέστε και την αριστοτεχνική απεικόνιση του άλλοτε κραταιού ελληνικού κόσμου, την ιστορικότητα των γεγονότων και το ταξίδι-λύτρωση της Κασσάνδρας και διαπιστώνετε τα στιβαρά συγγραφικά θεμέλια του τίτλου. Το Odyssey δεν αρκείται μονάχα σε αυτά όμως. Αντιθέτως, επιλέγει να εμφυσήσει στην αναπαράσταση γεγονότων της αρχαιοελληνικής κοινωνίας, στην καθημερινότητα και στις παραδόσεις της. Η εξάρτηση από το δωδεκάθεο, η εξάπλωση του λοιμού των Αθηνών, η επίδραση της δημοκρατίας, η απαρχή της πολιτικής διαφθοράς, η επιρροή της δημαγωγίας, οι πρώιμες εκφάνσεις της φιλοσοφίας, ο απελευθερωμένος ερωτικός βίος και η ανάπτυξη των τεχνών (πχ αγγειογραφία, γλυπτική) αποτυπώνονται σεμιναριακά, κοσμώντας με δέοντα τρόπο το αρχαιοελληνικό ιδεώδες.

Κάτι που αξίζει να σημειωθεί είναι το πλήθος των ιστορικών προσωπικοτήτων που παρελαύνουν επί της οθόνης. Βρίσκεστε να επιχειρηματολογείτε δια της διαλεκτικής μεθόδου με τον Σωκράτη, ακούτε ιστορίες του Ηρόδοτου από τα ταξίδια του, συνομιλείτε για πολιτική με τον Περικλή, λογομαχείτε (ενδεχομένως) με τον Παυσανία, γίνεστε μάρτυρας των χρησμών της Πυθίας, “ερωτοτροπείτε” με τον Αλκιβιάδη κτλ. Ο κατάλογος είναι απίστευτα μακρύς. Οι μυημένοι και λάτρεις της αρχαίας ελληνικής ιστορίας θα νιώσετε νοσταλγία και συνάμα ένα αίσθημα περηφάνιας να σας κατακλύει. To AC Odyssey κάλλιστα θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σαν multimedia-ακό εργαλείο σε σεμινάριο ιστορίας. Με δυο λέξεις: σοκ και δέος!

Από την άλλη, η Κασσάνδρα, αναλαμβάνοντας τα ηνία του πρωταγωνιστικού ρόλου, είναι το λιγότερο απολαυστική. Καταραμένη από το στοιχειωμένο πεπρωμένο της αλλά με εφαλτήριο το ρωμαλέο σπαρτιατικό ταμπεραμέντο της, επιχειρεί να διαβεί ένα σταυροδρόμι χωρίς επιστροφή. Οι οιωνοί δεν είναι υπέρ της. Εκείνη όμως, θέλει να ξεχυθεί στο πεδίο της μάχης, να καθορίσει ενδεχομένως την έκβαση ενός υποκινούμενου πολέμου, να ερωτευτεί ανέμελα, να πλεύσει στις ελληνικές θάλλασες με το πλοίο της (Αδρέστια) και να ξεσκεπάσει αρχέγονες συνομωσίες. Μετά την Aya δεν φανταζόμουν να δεθώ εκ νέου με θηλυκό χαρακτήρα στο σύμπαν του AC. Τρομερή σκιαγράφηση της προσωπικότητας της Κασσάνδρας.

Επόμενη στάση, ο χάρτης/κόσμος της αρχαίας Ελλάδας. Τα λόγια περισσεύουν πλέον. Η Ubisoft το έχει τερματίσει προ πολλού. Οι άνθρωποι έχουν απίστευτο μεράκι σε αυτό που κάνουν και στο Odyssey φροντίζουν για μια ακόμη φορά να επιβεβαιώσουν την σχεδιαστική δεινότητά τους στο world building και το level design. Το Odyssey είναι το πρώτο βιντεοπαιχνίδι στα χρονικά που αναπαριστά σε τέτοια κλίμακα και έκταση την αρχαία Ελλάδα (αν και απουσιάζουν η Θράκη, η Θεσσαλία και η Ήπειρος) και αυτό, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον, είναι τεχνολογικό επίτευγμα. Μπροστά σας, ορθώνεται ένας γιγαντιαίο και ολοζώντανο ψηφιακό οικοσύστημα το οποίο περιλαμβάνει χερσαία εδάφη, νησιωτικές/ορεινές περιοχές και θαλάσσιες/υποθαλάσσιες ζώνες. Αυτό που εντυπωσιάζει σε υπερθετικό βαθμό είναι η ελευθερία κατά την μετακίνηση. Είχα μείνει με την εντύπωση ότι το Black Flag θα έμενε στην ιστορία ως μια επανάσταση του free roaming. Κι όμως, το Odyssey έρχεται να να καταρρίψει ολοκληρωτικά και με περίσσια άνεση τον συγκεκριμένο “αστικό μύθο”. Σύμφωνα πάντα με την Ubisoft, ο χάρτης του Odyssey είναι διπλάσιος σε έκταση από τον χάρτη του Origins.

Ιππεύοντας τον Φόβο (το περήφανο άτι σας), διασχίζετε δάση, φαράγγια, πόλεις, χωριουδάκια, εξερευνάτε ερείπια ναών, μυκηναικούς/μινωικούς τάφους, σπηλιές, οχυρά και με την Αδρέστια σαλπάρετε όπου προστάξει ο μακρινός ορίζοντας. Στο μεσοδιάστημα, αν σας τραβήξει την προσοχή κάποια ναυμαχία, η περιπλάνηση σε κάποιο γειτονικό νησί ή η εξερεύνηση του πλούσιου σε ιστορικά ευρήματα βυθού των ελληνικών θαλασσών, απλά βουτάτε και απολαμβάνετε τον υδάτινο κόσμο του παιχνιδιού. Δεν σας κρύβω ότι έπιασα άπειρες φορές τον εαυτό μου να χαζεύει τα μαγευτικά περιβάλλοντα. Τέτοιο πράγμα δεν έχετε ξαναδεί. Σας το υπογράφω κατηγορηματικά.

Οι τρεις κύριες πόλεις του παιχνιδιού είναι η Σπάρτη, η Κόρινθος και φυσικά η Αθήνα. Μολονότι, είναι άδικο να σταθώ μεμονωμένα στο σχεδιασμό μιας πόλης, όταν όλος ο χάρτης είναι ένα απέραντο... οφθαλμόλουτρο, πρέπει να ομολογήσω ότι ο σχεδιασμός της Αθήνας είναι απαράμιλλος. Ίσως πρόκειται για το πιο όμορφο αστικό περιβάλλον που έχουμε δει ποτέ στη σειρά. Αγάλματα του δωδεκάθεου σε κάθε γωνιά, η φημισμένη αγορά της Αθήνας, τα Μακρά Τείχη, οι αμέτρητοι ΑΙ κάτοικοι που συνυπάρχουν με τρόπο απολύτως αρμονικό, ο λόφος της Πνύκας, ο Άρειος Πάγος και φυσικά ο ιερός βράχος της Ακρόπολης που ορθώνεται στο κέντρο, παράγουν μαγεία και εικαστική μεγαλοπρέπεια. Η Σπάρτη, από την άλλη, παρουσιάζει το αυστηρό στρατιωτικό προφίλ της με τα αγάλματα των Διόσκουρων να φρουρούν την ακρόπολή της και το πελώριο άγαλμα του βασιλιά Λεωνίδα να δεσπόζει στην κεντρική πλατεία. Η Κόρινθος, ή αλλιώς η “κυρία των δύο λιμανιών” όπως ήταν γνωστή στην αρχαιότητα, και η φανταχτερή ακρόπολή της (Ακροκόρινθος), οπτικά επίσης σοκάρει. Φυσικά επισκέπτεστε και άλλες φημισμένες περιοχές της περιόδου. Άργος, Δελφοί, Θήβα, Αμφίπολη, Ολυμπία είναι μόνο μερικά από τα μέρη που συναντάτε. Ο σχεδιασμός των νησιών είναι εξίσου εντυπωσιακός. Με το λευκό του ασβεστόλιθου και το γαλάζοπράσινο χρώμα της θάλλασας να υπερισχύουν, η νησιωτική Ελλάδα προκαλεί θαυμασμό. Λέσβος, Λήμνος, Χίος, Μεσσάρα-Πεύκα (Κρήτη), Μύκονος, Νάξος, Πάρος, Κύθηρα κτλ, είναι μικροί παράδεισοι που περιμένουν καρτερικά να τους ανακαλύψετε.

Περνώντας στα του gameplay, το Odyssey αποτελεί ένα action-RPG, διατηρώντας ωστόσο τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της σειράς AC. Κατά μια έννοια, είναι ένας συνδυασμός των Black Flag και Origins, με περαιτέρω έμφαση στο role playing. Αν λατρέψατε τους δυο προαναφερθέντες τίτλους, θα ευχαριστηθείτε και με το παραπάνω το Odyssey Σκαρφαλώνοντας σε viewpoints, ξεκλειδώνετε fast travel σταθμούς και παράλληλα βελτιώνετε την όραση/αντίληψη του Ίκαρου, όταν τον στέλνετε για scouting. Το parkour επιστρέφει και πάλι στον δρόμο που χάραξε το Origins, δίχως να παρουσιάζει σημαντικές διαφοροποιήσεις. Τα stealth assassinations επίσης λειτουργούν παρομοίως, με την μόνη διαφορά ότι δεν υπάρχει πλέον το εμβληματικό hidden blade αλλά το σπασμένο δόρυ του Λεωνίδα.

Ο story-driven πυρήνας του παιχνιδιού απαρτίζεται από τα κεντρικά quests, τις υποαποστολές που παίρνετε από δευτερεύοντες χαρακτήρες και τις επικηρύξεις που πρακτικά αποτελούν συμβόλαια θανάτου που λαμβάνετε από την πινακίδα ανακοινώσεων της εκάστοτε πόλης. Το εύρος του παράπλευρου περιεχομένου ποικίλει σημαντικά. Ημερήσιες/εβδομαδιαίες αποστολές που σας αμοίβουν αδρά, κυνήγι άγριων ζώων, μάχες στην αρένα της Πεύκας, περιηγήσεις σε τύμβους/τάφους, ναυμαχίες, “καθαρισμός” outposts/camps/forts, συλλογή θησαυρών και conquest battles. Αυξάνετε το level σας αποκομίζοντας XP από την in-game δράση σας.

Aρχικά, παρατηρείτε ότι οι περιοχές του χάρτη φέρουν συγκεκριμένες απαιτήσεις ως προς το level. Αν για παράδειγμα είστε level 20, δύσκολα τα βγάζετε πέρα σε περιοχή που είναι για 22-24. Όσο περισσότερο “λεβελάρετε” όμως, το παιχνίδι ακολουθεί κι αυτό μαζί σας. Έστω ότι είστε level 40 και θέλετε να μεταβείτε στην Βοιωτία που είναι για level 38 για να κάνετε κάποιο side-mission που είχατε αφήσει. Όταν φτάσετε εκεί, διαπιστώνετε ότι οι εχθροί βρίσκονται στο levels σας. Το ίδιο ισχύει και με το level requirement των αποστολών. Με πιο απλά λόγια, όταν φτάσετε level 50 που είναι το ανώτατο όριο, παύουν να υπάρχουν low level περιοχές, αποστολές και εχθροί για να κάνετε πλάκα. Το παιχνίδι σας “παίζει” επί ίσοις όροις. Στο πλαίσιο αυτό να σημειωθεί πως η Ubisoft προωθεί το Odyssey ως παιχνίδι-υπηρεσία, προσθέτοντας συνεχώς περιεχόμενο και ελπίζοντας να κρατήσει ζεστό το ενδιαφέρον των παικτών για πολύ καιρό. Τέλος, microtransactions υπάρχουν, αλλά δεν είστε αναγκασμένος να πληρώσετε για να παίξετε, καθώς υπάρχει αφθονία σε XP και loot.

Σημαντικό ρόλο στην αλλαγή πλεύσης της σειράς AC παίζει η εισαγωγή του συστήματος διαλόγων που εφαρμόζεται in-game. Πέραν των βασικών και λιγότερο σημαντικών ερωτήσεων/απαντήσεων που ορίζουν την έκβαση ενός story mission και αποκαλύπτουν περισσότερα για το εν γένει lore του παιχνιδιού, η Κάσσάνδρα δύναται να δείξει συμπάθεια ή εμπάθεια προς τον συνομιλητή της, να φλερτάρει ασύστολα, να προσβάλει, να γίνει επιθετική δια του προφορικού λόγου ή ακόμα και να πει ψέματα προς όφελος της. Σαν πρώτη απόπειρα ενσωμάτωσής του σε παιχνίδι AC, το σύστημα διαλόγων λειτουργεί ιδιαίτερα πρακτικά και κατορθώνει να συμπλεύσει με το όλο εγχείρημα. Να σημειωθεί πως η Ubisoft έχει αναφέρει ότι υπάρχουν 30 ώρες διαλόγων!

Μιλώντας για διάρκεια, προσωπικά χρειάστηκα 90 ώρες καθαρού gameplay για να δω τα τέσσερα από τα συνολικά εννιά διαφορετικά τέλη του παιχνιδιού. Εδώ πρέπει να προσθέσω ότι μου απομένει ένα ποσοστό της τάξης του 30-40% ως προς το δευτερεύον περιεχόμενο. Τουτέστιν, εικάζω ότι για να ολοκληρώσετε όλες τις δραστηριότητες που παρέχει το παιχνίδι χρειάζεστε 120 ώρες περίπου. Στην αρχή επιλέγετε από τέσσερα επίπεδα δυσκολίας: easy, normal, hard, nightmare. Κάτι τελευταίο: το παιχνίδι, όπως και το 80% των open-world games, διαθέτει και map cleaning στοιχεία, αν και δεν σας ωθεί σε grind-άρισμα και καθάρισμα όλου του χάρτη. Δεν υπάρχει κάποιο άορατο χέρι που σας σπρώχνει να κάνετε τα πάντα, εκτός κι αν είστε... ψυχαναγκαστικός όπως εγώ. Η καλύτερη συμβουλή που μπορώ να σας δώσω είναι να κάνετε λίγο απ' όλα και όπου σας βγάλει. Όπως προανέφερα, level και XP παίρνετε εύκολα και με πολλούς τρόπους.

Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει το exploration mode, όπου μπορείτε να ορίσετε την αφαίρεση του objective marker κατά την διάρκεια των αποστολών. Με το εν λόγω mode, πρέπει να διαβάζετε προσεκτικά τις πληροφορίες της εκάστοτε αποστολής που εμφανίζονται στην αριστερή πλευρά της οθόνης και να χρησιμοποιείτε τον Ίκαρο για να εντοπίσετε την περιοχή όπου λαμβάνει χώρα η αποστολή. Ως προς τις υποαποστολές, δεν θα μείνετε διόλου παραπονεμένος. Πολλά side-missions έχουν αυτόνομη πλοκή και εναλλακτικές καταλήξεις, όπως αυτό του Dagger στην Εύβοια το οποίο αξίζει και με το παραπάνω να κάνετε. Ανάλογα με τις αποφάσεις σας, παρεμβαίνετε σημαντικά στην εξέλιξη της ιστορίας, με τα αποτελέσματα των πράξεων σας να έχουν άμεσο αντίκτυπο. Συγκριτικά, ο αντίκτυπος είναι μικρότερος απ' ότι στο Witcher 3 αλλά εμφανώς μεγαλύτερος απ' ότι στο Horizon Zero Dawn. Πολλές φορές μερικά chain missions ρίχνουν αυλαία με κάποιο boss fight, πχ η αποστολή στην Κνωσσό που ολοκληρώνεται με την αναμέτρησή σας με τον μυθικό Μινώταυρο, η πυροδότηση της επανάστασης στην Μύκονο εναντίον του πολέμαρχου Ποδάρκη και οι αποστολές των Daughters of Artemis που σας αναθέτουν να κυνηγήσετε διάσημα ζώα της ελληνικής μυθολογίας όπως το Λιοντάρι της Νεμέας και ο Κάπρος του Ερυμάνθου.

Κάθε περιοχή στον χάρτη βρίσκεται υπό τον έλεγχο των αθηναικών ή των σπαρτιατικών δυνάμεων. Αν αποδυναμώσετε την τοπική στρατιωτική ηγεσία, πχ δολοφονώντας τον τοπικό στρατιωτικό αρχηγό της μιας παράταξης ή της άλλης και ξεπαστρεύοντας γειτονικά outposts, σύντομα οδηγείστε στο ανοικτό πεδίο της μάχης, επιλέγοντας διαφορετικό στρατόπεδο τη φορά. Όταν η κατάσταση οδηγηθεί σε ανοικτό πόλεμο, βρίσκεστε να σφάζεστε αδιακρίτως σε μια διαδικασία που παραπέμπει ολοφάνερα σε καταστάσεις Dynasty Warriors. Σύμμαχος των Αθηναίων ή των Σπαρτιατών; Όντας μισθοφόρος μπορείτε επιλέξετε όποια πλευρά θέλετε χωρίς κανέναν ηθικό φραγμό να σας περιορίζει. Αν κερδίσετε την μάχη ανταμοίβεστε με XP, δραχμές και epic εξοπλισμό. Παρότι αυτά τα conquest battles ταιριάζουν γάντι με το συνολικό concept, από ένα σημείο και έπειτα δεν αποσκοπούν κάπου, εκτός και αν είστε φαν του hack-and-slash. Κοινώς, ούτε κρύο, ούτε ζέστη. Πάντως, για να τα λέμε όλα, ο χαμός που επικρατεί επί της οθόνης, με 100-150 AI χαρακτήρες να πολεμούν μεταξύ τους, αποτελεί μια τεχνολογική πρόκληση την οποία το παιχνίδι κατορθώνει να φέρει εις πέρας.

Μια ακόμη in-game δραστηριότητα είναι το ανθρωποκυνηγητό που ρίχνετε με τους υπόλοιπους μισθοφόρους που υπάρχουν στον κόσμο του παιχνιδιού. Μεταβαίνοντας στο μενού, στην επιλογή Mercenaries, βλέπετε τους κυνηγούς επικηρυγμένων και μπορείτε να τους κάνετε track, κοινώς να “σταμπάρετε” ένα στόχο σας και να μάθετε τα τρωτά σημεία του αλλά και τις πολεμικές ικανότητές του. Για παράδειγμα, ένας μισθοφόρος μπορεί να είναι ευάλωτος στα stealth assassinations αλλά να παράγει μεγάλα ποσοστά poison damage. Η στρατηγική λοιπόν έχει ως εξής: στήνετε stealth ενέδρα στον συγκεκριμένο και περιορίζετε την μάχη εξ επαφής. Το notoriety system του παιχνιδιού σας τιμωρεί όταν προβαίνετε σε βανδαλισμούς, κλοπές, δολοφονίες κτλ. Στην κάτω δεξιά πλευρά της οθόνης εμφανίζεται μια γραμμή που αναπαριστά την ύπαρξη πέντε μισθοφόρων υπό την μορφή εικονιδίων. Κάθε φορά που παρανομείτε, εμφανίζεται ένας μισθοφόρος για να διεκδικήσει το κεφάλι σας, ενώ δεν είναι λίγες οι στιγμές που ενδέχεται και οι πέντε bounty hunters να σας κυνηγήσουν, αν συνεχίσετε τις ταρζανιές.

Οι επιλογές απο μεριάς σας είναι οι ακόλουθες: είτε δωροδοκείτε με δραχμές για να καθαρίσετε το bounty, είτε ψάχνετε να δολοφονήσετε τον sponsor, έναν ΑΙ χαρακτήρα που αυτομάτως ρίχνει στο μηδέν την επικήρυξη που συστάθηκε εναντίον σας. Αν δεν κάνετε τίποτα από αυτά, ο εκάστοτε μισθοφόρος σας παίρνει στο κατώφλι, οπότε αναγκαστικά πρέπει να τον αντιμετωπίσετε. Αν πεθάνετε, ο συγκεκριμένος μισθοφόρος ανεβαίνει level, αποκτά καλύτερο gear και αυξάνει το damage του. Αν τον σκοτώσετε αποκτάτε το loot του, σκαρφαλώνοντας παράλληλα θέση στην ιεραρχία των μισθοφόρων. Mια φορά μου έτυχε το εξής αξιοσημείωτο: δεν είχα χρήματα για να πληρώσω ώστε να διώξω το bounty και αποφάσισα να ξεφύγω απο την επικήρυξη δια της θαλάσσιας οδού. Ενώ έπλεα με την Αδρέστια στην ανοικτή θάλασσα έχοντας αποφύγει τον κίνδυνο, ο συγκεκριμένος μισθοφόρος εμφανίστηκε με την τριήρη του και ξεκίνησε εκ νέου να με καταδιώκει! Κατά μία έννοια, το σύστημα με τους μισθοφόρους παραπέμπει μερικώς στο nemesis system του Shadow of War, αλλά λειτουργεί πιο απλουστευμένα.

Τα μέλη του Cult of Cosmos έχουν επεκτείνει τον βαθμό επιρροής τους σε κάθε διοικητική θέση της Αρχαίας Ελλάδας. Κάποιοι Cultists είναι μέλη της ξακουστής Συμμαχίας της Δήλου, άλλοι υποκινούν τις σπαρτιατικές ή τις αθηναϊκές δυνάμεις, ενώ μερικοί ελέγχουν την εύθραστη πολιτική σκηνή, διαφθείροντας την δημοκρατία, κρύβοντας το πρόσωπό τους πίσω από διονυσιακές μάσκες. Ανοίγοντας την κατηγορία Cultists στο μενού του παιχνιδιού, παρατηρείτε το μωσαϊκό σχεδιάγραμμα των βασικών εχθρών σας. Συλλέγοντας διάφορα στοιχεία ή ενδείξεις για έναν Cultist από τον κόσμο του παιχνιδιού, ακολούθως αποκαλύπτετε το πραγματικό πρόσωπό του. Ο τρόπος και οι μέθοδοι ποικίλουν.

Αλληλεπιδρώντας με τον πληθυσμό μέσω των διαλόγων, κάνοντας side-missions και ψάχνοντας σε investigation areas για στοιχεία, συγκεντρώνετε αδιάσειστα πειστήρια τα οποία αποκαλύπτουν σταδιακά την ταυτότητα του Cultist, πχ ο Cultist είναι γυναίκα, ιέρεια της θεάς Ήρας, έβλαψε τον τάδε κτλ. Πολλές φορές δε, ενδέχεται να μιλήσετε με έναν χαρακτήρα για τις ανάγκες ενός mission και στην πραγματικότητα να πρόκεται για τον Cultist που ψάχνετε. Εδώ έρχεται και κουμπώνει το σύστημα διαλόγων, καθώς απαιτεί παρατηρητικότητα και σωστές επιλογές από πλευράς σας. Όταν το “κατηγορητήριό” σας είναι επαρκές με τρανταχτά επιχειρήματα και στοιχεία, επιστρέφετε στο μενού των Cultists και με την επιλογή unveil, αποκαλύπτετε το πρόσωπο του Cultist, τον μαρκάρετε και ακολούθως εμφανίζεται το εικονίδιό του στον χάρτη. Με κάθε νεκρό μέλος του Cult, κερδίζετε ένα eden artifact το οποίο χρησιμοποείτε για να αναβαθμίσετε το δόρυ του Λεωνίδα. Προσωπικά μιλώντας, το Cultist system το βρίσκω εξαιρετική προσθήκη.

Η ποικιλία στο looting είναι απίστευτα πλούσια. Οι διαβαθμίσεις γύρω από τον οπλισμό/ρουχισμό αντικατοπτρίζονται από τα common (άσπρο), rare (μπλε), epic (μωβ) και legendary (χρυσό). Σπαθιά-κοπίδες, λόγχες, σκήπτρα, τόξα, κοντάρια, σφυριά, dual μαχαίρια εναλλάσσονται διαρκώς στο inventory σας. Δεν υπάρχουν διαφορετικά είδη τόξων α λα Origins. Ουσιαστικά, επενδύοντας skills στην κατηγορία hunter, ξεκλειδώνετε διάφορα είδη βελών (fire, poison, paralyzing, explosive κτλ.) Η χρήση του τόξου παραμένει καλοδουλεμένη πάντως. Η πανοπλία της Κασσάνδρας αποτελείται από περικεφαλαία, ζωνάρι, θώρακα, μεταλλικά περικάρπια και καλαμίδες. Ο οπλισμός/ρουχισμός της ηρωίδας παραμετροποιείται με αναβαθμίσεις στον πλησιέστερο σιδερά, αρκεί να έχετε δραχμές για ξόδεμα και τα κατάλληλα ορυκτά μεταλλεύματα. Για τα λοιπά υλικά crafting δεν παιδεύεστε ιδιαίτερα, ούτε καίγεστε στο ψάξιμο. Όταν έχετε κάποιο ή κάποια κομμάτια εξοπλισμού για “πέταμα”, μην τα πουλάτε σε εμπόρους αλλά να τα σπάτε (dismantle) για υλικά crafting. Μια ακόμα έξυπνη προσθήκη είναι τα engravings, επιπλέον perks που βάζετε πάνω στα όπλα ή στα μέρη της πανοπλίας για έξτρα damage. Τα engravings μπορούν να βρεθούν σε πτώματα μισθοφόρων, Cultists ή ψάχνοντας τους γρίφους Όστρακα-Αινίγματα ανά τον χάρτη.

Το σύστημα μάχης του Odyssey συνεχίζει στον δρόμο που χάραξε ο προκάτοχός του αλλά και η σειρά Dark Souls. Εφαρμόζεται εκ νέου το γνώριμο σύστημα hitbox του Origins, με τις αποστάσεις κατά την διάρκεια των μαχών, τα είδη των melee όπλων που χρησιμοποείτε και το παραμετροποιήσιμο damage που κάνετε ανάλογα με τις αναβαθμίσεις της ηρωίδας. Τα light και heavy attacks συνδυαστικά παράγουν combo επιθέσεις, ενώ οι παράγοντες του critical damage, crit per hit, armor, assassin/warrior/hunter/elemental damage, καθορίζουν την αποδοτικότητα και προσαρμοστικότητά σας στην μάχη. Η ειδοποιός διαφορά σε σχέση με το Origins έγκειται στην απουσία της ασπίδας. Στο Odyssey δεν μπλοκάρετε επιθέσεις. Οι τρόποι για να αποφύγετε χτύπημα είναι το dodge/roll και το parry. Αυτομάτως, κατανοείτε ότι οι μάχες είναι πιο γρήγορες απ' ότι στο Origins και με μεγαλύτερη πρόκληση. Η εχθρική νοημοσύνη αποδεικνύεται άκρως ικανοποιητική, με τους εχθρούς να σας βάζουν δύσκολα αφού επιτίθενται μαζικά, τόσο από κοντά όσο και από μακριά. Δηλητηριώδη και φλεγόμενα βέλη, βόμβες φωτιάς, όπλα με elemental buffs είναι μόνο μερικά χαρακτηριστικά της φαρέτρας των εχθρών.

Το σύστημα stealth παρουσιάζει γνώριμους μηχανισμούς. Κρύβεστε σε θάμνους, σφυρίζετε και απλά περιμένετε το ανυποψίαστο θύμα να εμφανιστεί για να το “τελείωσετε” με ένα stealth takedown ή εφορμάτε εναερίως με ένα aerial takedown στον φουκαρά που βρίσκεται από κάτω σας. Μολονότι το σύστημα stealth δεν λειτουργεί άσχημα, νομίζω ότι έχει κάνει τον κύκλο του. Για να μην αναφερθώ στην αλλόπροσαλη νοημοσύνη των εχθρών, που άλλοτε σας εντοπίζουν από χιλιόμετρα και άλλοτε σας αγνοούν επιδεικτικά στο μισό μέτρο. Δεν ισχυρίζομαι ότι κακώς προστίθεται στο gameplay, αφού υπάρχουν στιγμές που χρειάζεται και λίγο stealth για “ξεμπούκωμα”. Άλλη είναι η ένστασή μου. Κατανοώ ότι το social stealth των AC δεν προσφέρεται για tactical προσεγγίσεις. Δεκτόν. Ωστόσο, η έλλειψη πρωτοτυπίας και εξέλιξης είναι κάτι παραπάνω από εμφανής πλέον. Χρειάζεται επειγόντως ένα ρετουσάρισμα διότι μιλάμε για μηχανισμό δεκαετίας. Έχουμε αναφερθεί πολλάκις στο ζήτημα της νοημοσύνης στην τρέχουσα γενιά. Αναρίθμητα τα ΑΑΑ παιχνίδια με κάκιστο κώδικα νοημοσύνης. Δεν έχει νόημα να ξαναλέμε τα ίδια.

Κομβικής σημασίας στην εξέλιξη της Κασσάνδρας είναι η επένδυση των skill points, κάθε φορά που level-άρετε. Το skill tree χωρίζεται στις ενότητες assassin (stealth), warrior (damage) και hunter (τόξο). Μια ακόμη διαφορά του συστήματος μάχης σε σχέση με το Origins είναι η χρήση σε πρώτο χρόνο των διάφορων skills. Στα τρία διαφορετικά weapon wheels (range, stealth, melee) ορίζετε εως και τέσσερα active skills τα οποία χρησιμοποείτε συστηματικά. Για παράδειγμα, μπορείτε να επιλέξετε το break shield το οποίο αφοπλίζει την ασπίδα του εχθρού, τη θανατηφόρα επίθεση του overpower attack που ενεργοποιείται όταν φωτίσει η μπάρα του adrenaline gauge, το ring of chaos για περιμετρικό damage και το εθιστικό spartan kick, την διάσημη κλωτσιά του Λεωνίδα στην ταινία 300.

Στο stealth wheel μερικές χρήσιμες ικανότητες που μπορείτε να προσθέσετε είναι το rush assassination με το οποίο εκσφενδονίζετε το δόρυ του Λεωνίδα σε τέσσερις εχθρούς, μια κίνηση που θυμίζει αρκετά Talion, χωρίς βέβαια να αποδεκατίζετε στο χαλαρό στρατιές ορκ. Τέλος, στο range wheel, to devastating shot για έξτρα headshot damage και το predator shot με το οποίο ελέγχετε το βέλος για λίγα δεύτερα αφότου ρίξετε, συνιστούν σίγουρες επιλογές. Όλες αυτές οι ειδικές κινήσεις εξαρτώνται από τη χρήση του adrenaline gauge, της κίτρινης μπάρας που βλέπετε στο κάτω άκρο της οθόνης. Αν η μπάρα δεν φωτίσει, όλα τα active skills μπαίνουν σε προσωρινή αδράνεια (cooldown). Με κάθε εύστοχό χτύπημά σας, επανατροφοδοτείτε το adrenaline gauge και με τη σειρά του αυτό ενεργοποιεί τα skills σας.

Οι ναυμαχίες επανέρχονται δριμύτερες στο AC Odyssey. Προφανώς κανονιοβολισμοί και mortars α λα Black Flag δεν υπήρχαν το 431 πΧ. Η Αδρέστια παραμετροποιείται σε μεγάλο βαθμό. Συγκεντρώντας τα κατάλληλα υλικά για upgrades (ξυλεία, μεταλλεύματα, ancient table κτλ) αναβαθμίζετε τους κωπηλάτες για μεγαλύτερη ταχύτητα, αυξάνετε το ramming και το range damage και το εξωτερικό armor του καραβιού. Επίσης με την ικανότητα recruit που ξεκλειδώνετε νωρίς στο παιχνίδι, στρατολογείτε απλούς αλλά και elite χαρακτήρες για το πλήρωμά σας, οι οποίοι αυξάνουν τα attributes του καραβιού (stamina, speed, damage κτλ.). Επιπροσθέτως, μπορείτε να αλλάξετε την όψη της πρύμνης, των πανιών και του πληρώματος, μια σαφώς κοσμητική διαδικασία.

Καθώς ελέγχετε την Αδρέστια, παίζετε με το ram, δηλαδή την μετωπική επίθεση με την μύτη του καραβιού στο αντίπαλο πλοίο, με ρίψη javelins (ακόντια) και με τόξα. Όταν η μπάρα του adrenaline gauge λάμψει, χρησιμοποιώντας τις σκανδάλες του χειριστηρίου, ρίχνετε φλεγόμενα βέλη τα οποία προκαλούν ανεπανόρθωτη ζημιά στο εχθρικό πλοίο. Φυσικά, όταν αποδυναμώσετε τελείως την αντίπαλη τριήρη, μπορείτε να επιβιβαστείτε με τσαμπουκά σαν άλλος Edward Kenway και να ρημάξετε το πλήρωμά της. Προσωπικά, γούσταρα να σπαμάρω ram και spartan kicks, για να βλέπω το εχθρικό πλήρωμα στο νερό να χαροπαλεύει με τους καρχαρίες. Πόρωση! Τα πράγματα δεν κυλούν πάντα ανέμελα όμως. Όταν πέσετε πάνω σε elite τριήρη, πρέπει να είστε καλώς εξοπλισμένος και αποδοτικός στις επιθέσεις σας, διότι το game over πάντοτε καιροφυλακτεί. Σε γενικές γραμμές πάντως, το ναυτικό gameplay του Odyssey, παρότι απλοικό συγκριτικά με του Black Flag, συναρπάζει με τους εθιστικούς μηχανισμούς του.

Το παιχνίδι τεχνικά είναι το λιγότερο συγκλονιστικό. Άνετα συγκαταλάγεται στα τέσσερα-πέντε πιο όμορφα open-world παιχνίδια που έχω παίξει ποτέ. Draw distance που κάνει το βλέμμα να χάνεται, μνημειώδες art direction, κολοσσιαία κλίμακα των κτισμάτων, βλάστηση πυκνή και ρεαλιστική, καταπληκτικά γραφικά, οργανικός και ζωντανός κόσμος με ταυτόχρονη συνύπαρξη πολλαπλών AI χαρακτήρων, καλοσχεδιασμένα animation, έντονοι ογκομετρικοί φωτισμοί, κρυστάλλινη ευκρίνεια στις υφές των επιφανειών και μια θάλασσα... να την πιείς στο ποτήρι με τα μοναδικά animation της. Καθώς πλέετε με την Αδρέστια μέσα στο μάτι του κυκλώνα, η θάλασσα “φουσκώνει” με αποτέλεσμα να πρέπει να σκαρφαλώσετε υδάτινα βουνά για να συνεχίσετε το ταξίδι σας. Ακόμα και ο τρόπος που σκάνε τα κύματα στα βράχια και στην ακρογιαλιά, αρκούν για να χαζέψετε. Στο PS4 Pro συνάντησα περιστασιακές πτώσεις του frame rate και κάποια ψιλοκουλά bugs τα οποία βέβαια δεν αλλοιώνουν τη συνολική εμπειρία. Το μοναδικό τεχνικό πταίσμα ήταν τρία-τέσσερα crash-αρίσματα που κατέληξαν στο κλείσιμο της παιχνιδιού. Μικρό το κακό βέβαια, αφού γίνεται συχνή χρήση του autosave, οπότε η in-game πρόοδος δεν χάνεται.

Ο ήχος κυμαίνεται σε εξίσου υψηλό επίπεδο. Η αρχαιοελληνική γλώσσα είναι κάτι παραπάνω από έκδηλη στο παιχνίδι, καθώς ακούτε διαλόγους ανάμεσα στους κατοίκους, με ολόκληρες φράσεις με την ορθολογική απόδοση της γραμματικής, της προφοράς και του συντακτικού να εκπλήσσουν ευχάριστα. Μοναδική αστοχία είναι η λανθασμένη χρήση της λέξης “μαλάκας”, καθώς αρκετές φορές στο παιχνίδι αποδίδεται με τη λογική του “γαμώτο”. Γέλασα άπειρες φορές αλλά εντάξει, σιγά τα ωά τώρα. Η Μελισσάνθη Μάχουτ ως Κασσάνδρα, ο Μιχάλης Αντωνάκος ως Αλέξιος και ο παλιός μας γνώριμος Elias Toufexis (Adam Jensen στα Deus Ex) ως Λεωνίδας/Νικόλαος, αποδίδουν με πειστικότητα, συνέπεια, ζωντάνια και συναίσθημα τους χαρακτήρες τους. Συνολικά, εξαιρετικό το voice acting του τίτλου.Οι The Flight, υπεύθυνοι για την μουσική του Horizon Zero Dawn, παραδίδουν ένα καταπληκτικό μουσικό άθροισμα με τις νώτες του μπουζουκιού και της κρητικής λύρας να διαδέχονται ρυθμικά percussion τύμπανα και industrial beats.

Το Assassin's Creed Odyssey αποτελεί το καλύτερο AC της γενιάς. Οριακά ανώτερο από το εξαιρετικό Origins, έχοντας για ατού τον μαγικό κόσμο της Αρχαίας Ελλάδας και υιοθετώντας πλήρως το RPG στοιχείο, δημουργεί νέα δεδομένα για το μέλλον της σειράς. Ο Πελοποννησιακός Πόλεμος ως θεματολογία, η πιστότητα των ιστορικών γεγονότων μπολιασμένη με το πλούσιο lore του AC, η αλληλεπίδραση με τους διάσημους Έλληνες της αρχαιότητας, το υπερφορτωμένο (με την καλή έννοια) περιεχόμενο, το άπλετο looting, το σβέλτο σύστημα μάχης και οι αξιομνημόνευτοι πρωταγωνιστές, συνθέτουν ένα ολοκληρωμένο και εξαιρετικά συμπαγές τελικό αποτελέσμα. Αυτό το present day μόνο να σταματήσουν να ταλαιπωρούν και δεν θέλω τίποτα άλλο. Αφού έχει ψωμί η φάση, γιατί το τρενάρουν δίχως λόγο; Κατά τα άλλα, αγοράζετε το Assassin's Creed Odyssey χωρίς δεύτερη σκέψη. Χαίρε!