Days Gone

Επιχείρηση εξόντωσης.

Το Days Gone είναι γεμάτο καταπληκτικές εικόνες, ενσταντανέ από πρόσωπα και πράγματα δομημένα από την πανίσχυρη Unreal Engine 4. Μεταξύ τους ξεχώρισε, ακριβώς όπως μια μύγα μέσα στο ολόλευκο γάλα, η εμφάνιση ενός χείμαρρου από σαπισμένα ανθρωποφάγα τέρατα που ονομάζονται χαρακτηριστικά η Ορδή (Horde). Την πρώτη φορά που αντικρίσαμε την εξαθλιωμένη μάζα των πλασμάτων, το μυαλό μας φωτίστηκε από τον εύστοχο παραλληλισμό της Ορδής με τους προγραμματιστές της Bend Studio, της εταιρείας ανάπτυξης του Days Gone. Φυσικά δεν υπονοούμε ότι η στρατιά των 100+ προγραμματιστών της Bend Studio αποτελείται από παραμορφωμένα πλάσματα που αγνοούν τους κανόνες υγιεινής. Απλά, απολαμβάνοντας το τελικό προϊόν της εργασίας τους, τους οραματιζόμαστε σαν ένα πλήθος φανατισμένων προγραμματιστών που πέφτουν με τα μούτρα πάνω στα διαθέσιμα αναπτυξιακά εργαλεία και τα... ξεκοκαλίζουν έως ότου παράξουν το τέλειο αποτέλεσμα.

Το όνομα της Bend Studio έγινε ευρέως γνωστό στους κύκλους μας από την εξαλογία των Syphon Filter για τα PS και PS2. Εκεί η αναπτυξιακή ομάδα της εταιρείας έμαθε καλά τα game mechanics των 3rd Person Shooters και στην συνέχεια, εφάρμοσε τις γνώσεις της σε μια σειρά από τίτλους για τις φορητές κονσόλες της μαμάς εταιρείας Sony. Η συσσωρευμένη εμπειρία δυο δεκαετιών στο developing χάρισε στην Bend Studio την αυτοπεποίθηση που απαιτείται για να δημιουργηθεί ένας exclusive τίτλος σε κονσόλα, πολλώ δε μάλλον σε κονσόλα όγδοης γενιάς όπως το αγαπημένο PS4. Από το 2015 η Bend Studio άρχισε στα κρυφά να συνθέτει το πιο φιλόδοξο project της, το Days Gone. Χαιρόμαστε που η ημερομηνία κυκλοφορίας του άλλαζε διαρκώς, αφήνοντας τα χρονικά περιθώρια στους δημιουργούς για να τελειοποιήσουν το game.

Το πεπρωμένο σφαγείν αδύνατον
Χρειάστηκαν δύο απρόβλεπτα γεγονότα για να αλλάξει ρότα η αυτοκαταστροφική πορεία ζωής του Deacon St. John. Ο βετεράνος των πολέμων στον Περσικό Κόλπο και στο Αφγανιστάν το έριξε στην παρανομία γυρίζοντας από τον πόλεμο και εντασσόμενος σε ομάδα μηχανόβιων. Το μέλλον του θα ήταν πίσω από τα σίδερα αν δεν προέκυπτε η όμορφη Sarah, μια βοτανολόγος που μπήκε τυχαία στην ζωή του. Η σχέση τους οδήγησε σε γάμο και έκανε γλυκύτερη την ζωή του Deacon. Τα όνειρα του ζεύγους θρυμμάτισε ο βιολογικός εφιάλτης που ξέσπασε απρόβλεπτα και εξάλειψε το μεγαλύτερο τμήμα της ανθρωπότητας. Εκτός από τους λιγοστούς υγιής επιζώντες, το ξέσπασμα του θανατηφόρου ιού άφησε πίσω του και ένα τεράστιο αριθμό από μολυσμένα πλάσματα με κοφτερά δόντια - νύχια και μυαλό... κουκούτσι, τους Freakers.

Την μέρα της μεγάλης σφαγής, η Sarah τραυματίστηκε και έφυγε με ελικόπτερο μακριά από τον άντρα της και ο Deacon έμεινε στο πλευρό του χτυπημένου φίλου του, Boozer. Αναλαμβάνουμε τον έλεγχο του Deacon αρκετό καιρό μετά τα τραγικά γεγονότα και βλέπουμε ότι έχει μετατραπεί σε κυνηγό κεφαλών για λογαριασμό των καταυλισμών που τον πληρώνουν. Αποστολή μας είναι να τον βοηθήσουμε να θεραπεύσει τον τραυματισμένο Boozer και να φύγουν από την βορειοδυτική περιοχή των ΗΠΑ αναζητώντας την τύχη τους σε ασφαλέστερα και ίσως, πιο πολιτισμένα μέρη.

Η αδυναμία μας να ταυτιστούμε με κάποιο χαρακτήρα προδίδει την αδυναμία των σεναριογράφων να προσδώσουν γοητεία στα δημιουργήματά τους. Εκτός από τον Iron Mike που τον συμπαθήσαμε πολύ για τις ακλόνητες ηθικές του αξίες, τα υπόλοιπα πρόσωπα του δράματος είναι είτε στερεότυπα (ο προδότης, ο θρησκόληπτος στρατιωτικός), είτε αδιάφορα. Ελάχιστες ιστορίες κατάφεραν να μας συγκινήσουν πραγματικά, ακριβώς επειδή δεν είχαμε δεθεί με κανένα χαρακτήρα.

Zombies ξανά
Το gameplay είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού στο Days Gone. Το σενάριο περνά αναγκαστικά σε δεύτερη μοίρα, καταφέρνει όμως να μεταδώσει ένα σωρό μηνύματα και νοήματα που σχετίζονται με την επιβίωση, το βασικό θέμα της ιστορίας. Βλέπουμε πως αντιμετωπίζουν διάφοροι χαρακτήρες την απώλεια αγαπημένων προσώπων αλλά και τον βίαιο ξεριζωμό από τον τρόπο ζωής τους. Συγκλονιζόμαστε όταν ανθρώπινα όντα χάνουν το μυαλό τους και οδηγούνται σε αποτρόπαιες πράξεις. Παρατηρούμε με ενδιαφέρον την δίκαιη κατανομή εργασίας στις κοινότητες των επιζώντων. Γελάμε με την προπαγανδιστική καραμέλα του πολέμου στο Αφγανιστάν που την πιπιλά κανονικότατα ο ήρωας μας.

Περισσότερο από την ίδια την αφήγηση λατρεύουμε την φλυαρία των χαρακτήρων ενόσω σεργιανίζουμε με την μηχανή. Λατρεύουμε το ράδιο που μεταδίδει τις σκέψεις του λαλίστατου Copeland. Αγαπάμε τα καταπληκτικά cinematics που μας αναγκάζουν να παρατήσουμε το DualShock και να παρατηρούμε λαίμαργα ακόμα και την παραμικρή λεπτομέρεια. Το πλέγμα των ιστοριών που επικαλύπτονται στον μετά – αποκαλυπτικό εφιάλτη, κατανέμονται ωραιότατα στην ενότητα Storylines. Την επισκεπτόμαστε συχνά πυκνά για να γνωρίζουμε την συνολική μας πρόοδο στο σενάριο και, ταυτόχρονα, να θαυμάζουμε τα κατορθώματά μας.

Η επιμέλεια των developers σε όλα τα συστατικά του Days Gone φαίνεται περίτρανα στον χάρτη της τεράστιας έκτασης που καλύπτει η περιπέτεια. Το mini map είναι ένα σχεδιαστικό θαύμα που περικλείει όλες τις πληροφορίες που χρειαζόμαστε στις επιχειρήσεις μας, μια τέλεια πυξίδα. Παρατηρώντας τον ξέρουμε πόση βενζίνη έχουμε, ποιο μονοπάτι πρέπει να ακολουθήσουμε έως το επόμενο objective, πόσο θόρυβο παράγουν οι κινήσεις μας, που βρίσκονται οι εχθροί τριγύρω. Η πρώτη μας ματιά στον γενικό χάρτη, ένα γρήγορο πέρασμα με τον κέρσορα κατά μήκος των συνόρων του, μας αφήνει την αμυδρή εντύπωση μιας σχετικά μεγάλης επικράτειας. Καταβροχθίζοντας το λευκό fog of war από mission σε mission σχηματίζουμε μια ιδέα της απεραντοσύνης που πρέπει να εξερευνήσουμε και πωρωνόμαστε.

Η Bend Studio εδρεύει στην πολιτεία Oregon των ΗΠΑ και επέλεξε για φόντο της δράσης την ευρύτερη περιοχή Pacific Northwest στην οποία ανήκει. Χτισμένος κατ’ εικόνα και ομοίωσή της, ο κόσμος του Days Gone μας αποκαλύπτεται σαν γεωγραφικό θαύμα. Πυκνά δάση ζευγαρώνουν με ερημικές πεδιάδες, απόκρημνοι γκρεμοί και βουνά με ποτάμια και λίμνες. Ανάμεσα στις φυσικές ομορφιές παρεμβάλλονται προχειροφτιαγμένοι οικισμοί, στρατόπεδα επιζώντων και εχθρών, δρόμοι γεμάτοι “πτώματα” τετράτροχων και δίτροχων, χωματόδρομοι, τσακισμένες γέφυρες.

Οι καταυλισμοί των επιζώντων γεφυρώνουν την άβυσσο της υπαίθρου και των κατεστραμμένων περιοχών, προσφέροντας καταφύγιο από τους εχθρούς. Εκεί λαμβάνουμε αποστολές που ανεβάζουν την υπόληψη μας στον καταυλισμό που μας τις ανέθεσε. Οι καλές σχέσεις με όλους τους επιζώντες είναι μονόδρομος καθότι δεν υπάρχει δυνατότητα μεταφοράς των χρημάτων που μαζέψαμε στον έναν καταυλισμό, στον επόμενο. Φτιάχνοντας γερό κομπόδεμα σε όλους τους καταυλισμούς είμαστε βέβαιοι ότι θα αγοράσουμε όλα τα όπλα και τις αναβαθμίσεις που διαθέτουν, συν του ότι θα επιδιορθώνουμε την μηχανή μας από τις ζημιές που υφίσταται.

Οι τεράστιες μεταβολές στην σύνθεση του τοπίου οι οποίες ικανοποιούν αφάνταστα την ανάγκη μας για οπτικές απολαύσεις, ενισχύονται από την εναλλαγή μέρας – νύχτας και την μεταβολή των καιρικών συνθηκών. Η ευχαρίστηση που νιώθουμε ταξιδεύοντας μια ηλιόλουστη μέρα κοντράρεται με το ψυχοπλάκωμα της νυχτερινής εξόρμησης σε χιονισμένο τοπίο. Ενόσω τα παραπάνω επηρεάζουν θετικά ή αρνητικά την ψυχολογία μας, αντιλαμβανόμαστε πόσο σημαντικό ρόλο παίζουν οι σχεδιαστικές επιλογές στο είδος της εμπειρίας που μας προόριζε η Bend Studio με το game της.

Που είσαι Δαρβίνε να δεις τα χάλια μας;
Η έννοια του Survival Horror γίνεται κυριολεκτική από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό του gameplay και η μορφολογία του εδάφους συμβάλλει σημαντικά σε αυτό. Εκτός από τις “οάσεις” που αποκαλούμε καταυλισμούς επιζώντων, σε όλο τον υπόλοιπο χώρο έχουμε εποχή κυνηγιού. Καθετί ζωντανό κυνηγά ότι βρεθεί στο διάβα του σε μια κολοσσιαία πάλη για την επιβίωση. Το μοναδικό θύμα στο μακελειό είναι τα ελάφια που δεν μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους και απλά απομακρύνονται από τον κίνδυνο. Γι’ αυτό το λόγο αρνούμαστε να τα σκοτώσουμε. Από εκεί και πέρα, ότι πλησιάζει εκτελείται αλύπητα. Παρακολουθούσαμε από ύψωμα την βάση των Rippers σκεπτόμενοι το πως θα εξορμήσουμε όταν μας την έπεσαν στεγνά πέντε μολυσμένοι λύκοι. Λύκοι, αρκούδες και σκυλιά, μολυσμένα από τον ιό ή αμόλυντα δεν παίζει ρόλο, μας επιτίθενται χωρίς δισταγμό.

Το κάθε αρπακτικό έχει διαφορετική συμπεριφορά και αντοχές. Η αρκούδα είναι αργή οπότε ευάλωτη στους ελιγμούς μας αλλά θέλει πολλά πυρομαχικά για να ξεψυχήσει. Λύκοι και σκύλοι είναι γρήγοροι, αναγκάζοντάς μας να πάρουμε απόσταση αν θέλουμε να τους πυροβολήσουμε ή να χτυπήσουμε με τα melee weapons στο ψαχνό. Οι Rippers μαζί με τους άθλιους ληστές που λυμαίνονται την ύπαιθρο νιώθουμε πως είναι οι χειρότεροι εχθροί μας. Οι Rippers έχουν δημιουργήσει μια παρωδία θρησκείας που λατρεύει τους Freakers και θέλει να τους μοιάσει. Για να το πετύχουν, γεμίζουν τον εαυτό τους πληγές, για τόση τρέλα μιλάμε.

Οι Freakers, οι μολυσμένοι από τον μεταλλαγμένο ιό και τα παράγωγά τους όπως οι Newts, έχουν την δικαιολογία της μόλυνσης για τα εγκλήματα τους. Οι υπόλοιποι δεν την έχουν και γι’ αυτό εισπράττουν την οργή μας υπό μορφή βροχής σφαιρών, εκρηκτικών, πετσοκομμάτων και stealth kills. Την μεγαλύτερη απέχθεια μας προκαλούν οι Screamers, Freakers που ουρλιάζουν σαν τα ιρλανδικά Banshees, θολώνοντας τις αισθήσεις του Deacon και τραβώντας όλα τα τέρατα της περιοχής στο μέρος μας.

Οι πολλαπλοί κίνδυνοι δεν μας επιτρέπουν να χαλαρώνουμε ποτέ, εδώ βιώνουμε λοιπόν σφιχταγκαλιασμένες τις εμπειρίες των Action και Survival. Την πρώτη φορά που πέσαμε σε ενέδρα από snipers, πάθαμε σοκ βλέποντας τον χαρακτήρα να σκάει στο πλακόστρωτο και να γίνεται στόχος επίθεσης ροπαλοφόρων. Αφού τους θερίσαμε, περιποιηθήκαμε τον ακροβολιστή που ήταν υπεύθυνος για την πτώση μας. Τρέχοντας σε ένα φαράγγι φάγαμε αδέσποτη σφαίρα διαπιστώνοντας ότι μόλις μπήκαμε στην επικράτεια των Rippers ή των Marauders. Ο αιφνιδιασμός από τους αντιπάλους λαμβάνει τρομακτική μορφή μόνο όταν συναντούμε την Horde, την επιτομή του τρόμου στο Days Gone. Τα φρικιά, τα ζώα, οι παράνομοι φονιάδες, ακόμα και τα παραμορφωμένα παιδάκια που περιφέρονται στις σκεπές και δεν μας επιτίθενται αν δεν τα προκαλέσουμε, δεν είναι τρομακτικά. Τρομακτικό, αγνό Horror, είναι να ταξιδεύουμε νύχτα προς τον στόχο μας και ξαφνικά να βλέπουμε μια στρατιά από σαπισμένα όντα να τρέχουν προς το μέρος μας σαν καταναλωτές σε ξεπούλημα εμπορικού καταστήματος.

Αιμοδιψής ηλεκτρονικός εγκέφαλος διοικεί αιμοδιψή πλάσματα
Κάθε αντίπαλος συμπεριφέρεται διαφορετικά στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος και στις επιθέσεις μας. Μερικοί καλύπτονται, άλλοι υποχωρούν σε οχυρές θέσεις, άλλοι επιτίθενται αδιαφορώντας για το damage που δέχονται. Η ποικιλομορφία των συμπεριφορών είναι δείγμα ενός πολύπλοκου A.I. που διαχειρίζεται ένα τεράστιο αριθμό ψηφιακών σκλάβων. Η αντιμετώπιση του A.I. στο πρόβλημα της επιβίωσης σε ένα βίαιο περιβάλλον δεν είναι μονόπλευρη.

Ο ψηφιακός κυρίαρχος του παιχνιδιού δεν φοράει παρωπίδες, βλέποντας ευθεία μόνο τον χαρακτήρα μας και τίποτα άλλο. Οι δυνάμεις που ελέγχει συγκρούονται τυχαία με γνώμονα το δίκιο του ισχυρότερου σε όλη την έκταση του χάρτη. Μια από τις συναρπαστικότερες εμπειρίες που δοκιμάσαμε ήταν στην διάρκεια αποστολής εκκαθάρισης ενός καταυλισμού από Marauders. Διψώντας για αίμα πλησιάσαμε στην βάση τους και παρακολουθήσαμε κατάπληκτοι την εισβολή μιας Horde στο μέρος. Η ορδή περιπλανιόταν άσκοπα στην ύπαιθρο, πέρασε δίπλα από την βάση, οι Marauders αντέδρασαν στην προσέγγιση των τεράτων πυροβολώντας και η οργή της τερατώδους στρατιάς έπεσε πάνω τους.

Το Days Gone μπορεί να αφηγείται με απολαυστικά cinematics την δραματική του ιστορία, το ψαχνό όμως βρίσκεται στο gameplay. Στο απειλητικό σύμπαν του Days Gone με τις μυριάδες μορφές ζωής που γυρεύουν να καταβροχθίσουν ζωντανό κρέας, μπορούμε να επιβιώσουμε μόνο αν ο χαρακτήρας μας αναβαθμίσει τις ικανότητές του στο μάξιμουμ. Ο Deacon St. John έχει ένα κάρο ικανότητες οι οποίες χρειάζονται την απαραίτητη επεξεργασία για να τελειοποιηθούν. Τα stamina και health πρέπει να αυξηθούν για να μπορεί να επιβιώνει – αποφεύγει τα χτυπήματα και να κινείται γοργά στο περιβάλλον. Ο Deacon μπορεί να κρατήσει όλα τα όπλα αλλά δεν έχει νόημα να σημαδεύει με πολυβόλο ή sniper rifle και να τρέμουν τα χέρια του όσο μεγαλώνει η απόσταση. Το μέγεθος του στόχαστρου παίζει τεράστιο ρόλο στην στόχευση και αυξομειώνεται με βάση την απόσταση από τον στόχο.

Στο καλοστημένο αυτό game mechanic έρχεται να προστεθεί η ανάκρουση του όπλου, η οποία δυσκολεύει τα πράγματα. Για να εξασφαλίσουμε εύστοχες βολές, το game μας χαρίζει το μοναδικό ability που δεν ενσωματώνουμε εξαρχής, το focus. Η βελτίωσή του είχε σαν αποτέλεσμα να εκτελούμε εχθρούς από δεκάδες μέτρα, μπόλικα headshots και ελάχιστες σφαίρες να μην βρίσκουν κρέας. Σε μάχες με πυροβόλα οι βαλλίστρες παραπέμπουν σε μεσαιωνικές πρακτικές και τις αποφεύγουμε. Στο Days Gone η βαλλίστρα συναγωνίζεται τα υπόλοιπα όπλα σε αποτελεσματικότητα. Το one shot kill της που την καθιστά ισχυρή όσο και ένα sniper rifle είναι μια καλή εναλλακτική στους πυροβολισμούς, δοθέντος του ότι δεν ακούγεται. Το residue bolt της είναι μια έξυπνη επιλογή για αποσυντονισμό των εχθρικών δυνάμεων. Στρέφοντας τους εχθρούς τον ένα ενάντια στον άλλο, δημιουργούμε χάος στην εχθρική βάση και μπορούμε να τους εξοντώσουμε άνετα έναν προς έναν.


Γουστάρουμε το ότι ο χαρακτήρας μας είναι εξαρχής ικανός να αντιμετωπίσει όλους τους αντιπάλους, έστω και δύσκολα, πλην της Horde. Μας χαρίζει μια αίσθηση δύναμης και συνάδει με το παρελθόν του Deacon στον επαγγελματικό στρατό των ΗΠΑ αλλά και τις εμπειρίες του σαν μέλος συμμορίας μηχανόβιων. Η σταδιακή ενδυνάμωση με την ανάπτυξη των skill levels και το ξεκλείδωμα των skills, έρχεται φυσικά μέσα από την εμπειρία που χαρίζουν οι προκλήσεις. Πρόκληση σημαίνει δράση είμαστε υποχρεωμένοι λοιπόν να δράσουμε και να πετσοκόψουμε ορδές εχθρών για να ενισχύσουμε το skill level μας. Τρία skill trees περιμένουν να τα επιλέξουμε και να βάλουμε χέρι στα skills εκείνα που θα μας οδηγήσουν ασφαλέστερα στην τελική νίκη.

Φανταζόμαστε τα game mechanics του Days Gone σαν ένα πολύπλευρο ζάρι. Εκεί που νομίζουμε ότι είδαμε όλες τις πλευρές του, ανακαλύπτουμε ότι τα δάχτυλά μας έκρυβαν κάμποσες.

Πέσαμε με τα μούτρα στα skills του Survival tree διότι περιέχουν το ear to the ground. Είμαστε οπτικοί τύποι και δεν αρκούμαστε στον ήχο των εχθρών για να τους εντοπίσουμε οπότε, η εμφάνισή τους όταν ενεργοποιούμε το Survival Vision, υπήρξε θεόσταλτο δώρο. Το Survival Vision είναι η ικανότητα του Deacon να εστιάζει στις μικρολεπτομέρειες του περιβάλλοντος και να εξάγει συμπεράσματα σαν έμπειρος ντετέκτιβ. Η ενεργοποίησή του μας κάνει να νιώθουμε λίγο σαν Batman στην σειρά Arkham και λίγο σαν τον Spider – Man με την spider sense του. Είναι ένα game mechanic που ενεργοποιείται κατά κόρον στις μάχες αλλά και στα ερευνητικά missions όπου ο Deacon, σαν έμπειρο λαγωνικό, εντοπίζει εχθρούς και φίλους από τα χνάρια που αφήνουν στο περιβάλλον.

Μόλις το αποκτήσαμε στραφήκαμε στα Melee και Ranged trees, ανοίγοντας το focus και δυναμώνοντας στο μέγιστο τα κοντινά χτυπήματά μας. Τότε οι μάχες σώμα με σώμα έγιναν ευκολότερες και συναρπαστικότερες. Ρόπαλα με καρφιά, με πριόνια στην άκρη, ματσέτες, τσεκούρια και άλλα αιχμηρά αντικείμενα μας επιτρέπουν να μετατρέψουμε τους εχθρούς μας σε ματωμένα “έργα τέχνης”. Τα skill trees και τα tiers τους είναι ουσιαστικά αλλά λιγοστά, έτσι όμως έχουμε την ελπίδα να τα αποκτήσουμε όλα προτού φτάσουμε στο τέλος της περιπέτειας.

Ρόδα, Τσάντα και Zombies
Το Days Gone διαθέτει το τυπικό σύστημα μάχης ενός Third-Person Shooter με ζόμπι. Η πεπατημένη σε αντίστοιχα games είναι ο επιδέξιος χειρισμός μιας μεγάλης γκάμας ranged weapons τα οποία προορίζονται άλλοτε για την εκτέλεση μεμονωμένων, ανθεκτικών στόχων και άλλοτε για το ξεπάστρεμα ολόκληρων ομάδων. Ο Deacon τα διαθέτει αυτά τα όπλα, ανατινάζοντας κεφάλια με τα ντουφέκια από απόσταση και ραντίζει με σφαίρες οπλοπολυβόλων τους αντίπαλους που επιτίθενται μαζικά. Περισσότερο από τα ranged απολαύσαμε τα melee weapons και κυρίως, τα stealth kills.

Αρκετές φορές προτιμήσαμε να παραδώσουμε το κορμί του Deacon στις εχθρικές διαθέσεις των τεράτων από το να καθαρίσουμε μια βάση γαζώνοντας τα πάντα. Ανακαλύπτοντας εχθρικές εστίες, πλησιάζουμε πατώντας στα νύχια σαν γάτοι. Αφού εντοπίσουμε τους στόχους και μάθουμε τις τροχιές που διαγράφουν, αρχίζουμε να τους εκτελούμε έναν προς έναν πηγαίνοντας πίσω τους και καρφώνοντας το στρατιωτικό μαχαίρι μας όπου βρούμε. Η δυνατότητα να τους μαρκάρουμε με τα κιάλια μας, βοηθά στην ανίχνευση των κινήσεών τους για να μην έχουμε απρόοπτα. Το cover mechanic είναι τυπικό και σε αυτό ξεχωρίσαμε την δυνατότητα του Deacon να αλλάζει ώμο όταν σημαδεύει αντί να αναγκάζεται να μετακινηθεί εκτός cover όπως έχουμε πράξει πολλές φορές στο παρελθόν. Οι πέτρες που πετάμε για να τραβήξουμε την προσοχή επιλεγμένων στόχων μας επιτρέπουν να απομονώσουμε θύματα από το εχθρικό “κοπάδι”.

Μόλις αποκτήσουμε αρκετά όπλα και αυτοπεποίθηση τότε θα έρθει η ώρα να κοντραριστούμε με μια ορδή από ζόμπι. Η αντιμετώπιση του ποταμού σαπισμένων τεράτων στην ύπαιθρο είναι αυτοκτονική. Οι game designers έχωσαν πολύ δουλειά στον σχεδιασμό των ερημωμένων περιοχών ώστε να μετατρέπονται εύκολα σε φανταστικές παγίδες θανάτου. Για να συμβεί αυτό χρειάζονται πανέξυπνοι users, όλοι εμείς δηλαδή. Υπάρχει καλύτερος χώρος για την εξόντωση μιας στρατιάς εχθρών από ένα ξυλουργείο, χώρος απ’ όπου βγαίνουν σαν αυτοκινητοπομπή, ακόμα και στις μέρες μας, τα φέρετρα;

Το “μακελειό στο ξυλουργείο” όπως το αποκαλούμε πλέον άρχισε ανακαλύπτοντας μια Horde στριμωγμένη σε έναν από τους χώρους του. Αφού την προκαλέσαμε, άρχισε το τρέξιμο από τις διαδρομές που είχαμε επιλέξει. Με μια κίνηση, μια δέσμη από ξύλινες τάβλες έφραζε προσωρινά τον δρόμο στους εχθρούς. Βαλίτσες με εκρηκτικά σε καίρια σημεία πυροβολήθηκαν την κατάλληλη στιγμή, κομματιάζοντας μολυσμένους. Αρκουδοπαγίδες που στήσαμε, οι βόμβες που ρίξαμε και τα θεϊκά πολυβόλα μας ολοκλήρωσαν τον θρίαμβο και εδραίωσαν την εμπιστοσύνη μας στο απίθανο gameplay.

Η σύλληψη του gameplay είναι καλή μόνο επιφανειακά. Με μια πιο προσεκτική ματιά, το A.I. σε συνδυασμό με τα animations, είναι ειλικρινά ότι χειρότερο έχουμε συναντήσει σε PS4 exclusive. Τα ζόμπι έχουν ένα κύριο μοτίβο συμπεριφοράς και παρότι επιτίθενται κατά ορδές αποτελούν άκρως προβλέψιμους εχθρούς. Το pathfinding που ακολουθούν όμως να σας παραξενέψει, αφού πολλές φορές θα κολλάνε στο περιβάλλον με αποτέλεσμα να αποτελούν εύκολους στόχους. Το δε A.I. στους human εχθρούς είναι για γέλια όσον αφορά τον εντοπισμό σας. Όποτε κι αν στέκεστε με stealth, κατά ένα μαγικό τρόπο δεν σας βλέπουν πέρα από τα 15 μέτρα, ενώ έχουν όραση που παίζει να πιάνει γύρω στις 90 μοίρες αντί για 180, λες και είναι φακός. Κοινώς, μπορείτε να κυκλοφορείτε ελεύθερα και να αιφνιδιάζετε εύκολα με stealth.

Τα σύγχρονα Action, Survival κ.τ.λ. μοιάζει να αναζητούν δικαιολογία για να μας μοστράρουν ένα κατάλογο από αντικείμενα που μπορούμε να κατασκευάσουμε μόνοι μας, πιστεύοντας ότι δεν υπάρχει user που να μην θέλει και λίγο crafting στο ψηφιακό του γεύμα. Στο Days Gone το crafting είναι δομικό συστατικό της δράσης, χωρίς να γίνεται φορτικό. Φυσικά και θέλουμε περισσότερα healing items, μπόλικες βόμβες μολότοφ για να ψήνουμε “εστίες μολύνσεως”, φονικότερα melee weapons. Έχουμε όμως την επιλογή να αγνοήσουμε τα περισσότερα crafting items αφού η ποσότητα των melee weapons στο πεδίο της μάχης καλύπτει πάντοτε τις ανάγκες μας. Επίσης τα υλικά για το crafting είναι εύκολο να τα εντοπίσουμε οπότε η διαδικασία είναι διασκεδαστική και όχι βαρετή.

Η σταυρωτή τακτοποίηση του inventory, των quests, του χάρτη και των skills διευκολύνει την πρόσβαση με απαλές κινήσεις πάνω στο touchpad. Το Survival Wheel είναι μια εξαιρετική επινόηση που μας έφερε στο νου αντίστοιχες πρακτικές σε RPGs. Το μεγάλο ατού του Survival Wheel είναι η ταχύτητα εκτέλεσης των λειτουργιών. Η εμφάνιση του τροχού με ένα button, η περιήγηση στις πλευρές του με τον δεξί μοχλό, το γρήγορο crafting πυρομαχικών και βομβών, η εναλλαγή των όπλων με ταυτόχρονη καθυστέρηση της δράσης. Όλες οι λειτουργίες διεκπεραιώνονται εν ριπή οφθαλμού ενώ γύρω μας γίνεται το σώσε και δεν υπήρξε ούτε μια περίπτωση όπου το Survival Wheel μας απογοήτευσε, δεν προλάβαμε να αλλάξουμε όπλα σε κρίσιμες καταστάσεις δηλαδή.

Ο άντρας και η μηχανή του, μια ιστορία αγάπης
Ο Deacon St. John είναι ο ορισμός του μηχανόβιου συνεπώς, όπως υποδηλώνει και ο χαρακτηρισμός, είμαστε αναγκασμένοι να περάσουμε ένα μεγάλο μέρος του Days Gone καβάλα σε μια ταχύτατη μοτοσικλέτα. Με την λιγοστή προσωπική εμπειρία που έχουμε από μηχανές, εκτιμήσαμε απίστευτα την προσοχή που δόθηκε στην ρεαλιστική αποτύπωση της συμπεριφοράς του δίτροχου θηρίου στο άγριο περιβάλλον. Από τους χειρισμούς μας εξαρτάται το αν η μηχανή θα είναι μεταφορικό μέσον, όπλο ή “μηχανή αυτοκτονίας” όπως μας προειδοποιούσε ο μέγιστος Bruce Springsteen στο Born To Run.

Η μηχανή τσουλάει ομαλά στο οδόστρωμα, ζορίζεται στους κακοτράχαλους δρόμους και αγκομαχά στις ανηφόρες. Επιχειρώντας να ανέβουμε έναν λόφο με κλίση σχεδόν 90 μοιρών, το δίτροχο γύρισε προς τα πίσω, χάσαμε τον έλεγχο, ο ήρωας πετάχτηκε στον αέρα και προσγειώθηκε σαν σακί με πατάτες μερικά μέτρα πιο πέρα. Πέφτοντας με μικρή ταχύτητα σε εμπόδια, η μηχανή παθαίνει ζημιές, καπνίζει, φθείρεται. Η πρόσκρουση με μεγάλη ταχύτητα μας εκσφενδονίζει σαν κούκλα από την σέλα και κάνει σμπαράλια το ταλαίπωρο μηχάνημα.

Είναι γνωστή η σχεδόν ερωτική σχέση που αναπτύσσουν οι μηχανόβιοι με τις μηχανές τους. Ο μηχανικός στο εκάστοτε settlement που επιλέγουμε για σημείο εξόρμησης, μας επιτρέπει να περιποιηθούμε την μηχανή μας, είτε καλλωπίζοντας την, είτε ενισχύοντας την απόδοσή της. Η πρώτη μας δουλειά είναι να πειράξουμε την μηχανή και να ανεβάσουμε την ταχύτητα στο μάξιμουμ. Καλό θα είναι να χαμηλώσουμε τον ήχο της εξάτμισης ώστε να μην ακουγόμαστε σαν αεροπλάνο όταν πλησιάζουμε τους εχθρούς. Το ντεπόζιτο της βενζίνης θα μας σώσει από τον εφιάλτη πιθανού ποδαρόδρομου και την ανάγκη να ψάχνουμε για καύσιμα σε ακατάλληλες στιγμές. Το storage μας σώζει συχνά την ζωή με τις σεβαστές ποσότητες από πυρομαχικά τα οποία έχουμε απόλυτη ανάγκη όταν πολλαπλασιάζονται ολόγυρα οι κίνδυνοι. Το λίφτινγκ στην μηχανή υφίσταται για να ικανοποιεί την προσωπική μας αισθητική αλλά και τις ανάγκες αυτοέκφρασης.

Τα controls ενσωματώνονται τέλεια στην λειτουργικότητα του δίτροχου και μας επιτρέπουν να το δαμάσουμε σχετικά εύκολα. Αυξομειώνουμε ταχύτητα με γκάζι – φρένο, χρησιμοποιούμε το nitro στις ευθείες για να καλύπτουμε γρηγορότερα την απόσταση από τον στόχο, κάνουμε drifting στις στροφές σαν έμπειροι αναβάτες. Οι κραδασμοί της μηχανής διαβιβάζονται μέσω χειριστηρίου στα χέρια μας σε μορφή δόνησης, τιμωρώντας τα οδηγητικά σφάλματα. Νιώσαμε σαν καουμπόηδες μόλις εκτελέσαμε το game mechanic του πυροβολισμού εν ώρα οδήγησης.

Στην Άγρια Δύση του Days Gone, οι μηχανόβιοι εχθροί έχουν την τάση να απομακρύνονται από την... αγκαλιά μας, μαρσάροντας τις μηχανές τους. Με το nitro στο φουλ, τρέχουμε ξωπίσω τους και αδειάζουμε το πιστόλι μας στον προσφορότερο στόχο, τα λάστιχα ή το κορμί του εχθρού. Ο συνδυασμός καταδίωξης – ανταλλαγής πυροβολισμών είναι δύσκολος, θέλει τέλειο συντονισμό ματιού και χεριών για να μην καταλήξουμε καρφωμένοι σε βράχο ή δέντρο. Τα controls έχουν κατανεμηθεί ιδανικά και μας διευκολύνουν. Ο δείκτης χρησιμοποιείται για τους πυροβολισμούς και το μεσαίο δάχτυλο για την επιτάχυνση της μηχανής. Έτσι απελευθερώνονται οι αντίχειρες για να ελέγχουν την κίνηση της μηχανής και την κάμερα ώστε να μην χάνουμε ποτέ τον στόχο. Η ανάγκη να εφοδιάζουμε την μηχανή με καύσιμα, να την επιδιορθώνουμε για να μην ξεμείνουμε στις ερημιές, να εμβολίζουμε τους εχθρούς, να εκτελούμε ακροβασίες, μας τοποθέτησε νοητικά στον ρόλο ενός μηχανόβιου, μας έκανε να αισθανθούμε κυριολεκτικά σαν τον Deacon.

Το χρονικό χάσμα που χωρίζει την έναρξη του Days Gone με το φινάλε πιάνει άνετα τις 35 ώρες. Αυτό θα συμβεί αν βάλουμε κάτω το κεφάλι, αδιαφορήσουμε για όλες τις παράπλευρες δραστηριότητες και ασχοληθούμε αποκλειστικά με τα story missions. Η τακτική αυτή θα αφήσει ανεκμετάλλευτο ένα μεγάλο κομμάτι του περιεχομένου συνεπώς δεν μας συμφέρει. Καλύτερα να κυνηγήσουμε όλες τις προκλήσεις του χάρτη και να ανεβάσουμε την συνολική διάρκεια στις 60 ώρες.

Αυτός ο κόσμος είναι δικός τους ή δικός μας;
Σκοτώνουμε, καίμε, καταστρέφουμε, υποστηρίζουμε τον άλφα ή τον βήτα καταυλισμό, κινούμαστε σαν ασταμάτητη δύναμη της φύσης. Έχουν οι πράξεις μας κάποιο αντίκτυπο στον κόσμο ή το περιβάλλον είναι ένα σκηνικό για να βγάλουμε το άχτι μας; Η χώρα που διασχίζουμε επηρεάζεται από την επέλαση μας σε αρκετό βαθμό για να μας ικανοποιήσει. Η συντριβή των φωλιών των Freakers μειώνει τον αριθμό τους στην ύπαιθρο. Η σωτηρία σκόρπιων επιζώντων από τα νύχια των τεράτων μας κάνει υπερήφανους για το σωτήριο έργο μας. Τα missions που απελευθερώνουν σημαντικούς NPCs και εκείνα που σχετίζονται με γενικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών αλλάζουν ακόμα και την όψη συγκεκριμένων περιοχών.

Έχουμε κερδίσει το δικαίωμα να καυχιόμαστε για τις απειράριθμες ψηφιακές και μη ομορφιές που έχουν καταναλώσει τα μάτια μας, εντούτοις τα γραφικά του Days Gone αφήνουν από την μία θετικές εντυπώσεις και από την άλλη προβληματισμό. Θετικές εντυπώσεις διότι το level design έχει συνοχή και λεπτομέρεια. Τα δε οπτικά εφέ στα οποία θα βρείτε τόνους αίματος αφήνουν τις καλύτερες εντυπώσεις μιας και θα ανατριχιάζετε στο δάγκωμα κάθε ζόμπι πάνω σας. Τα cutscenes σας βάζουν απόλυτα στο κλίμα και μακάρι να είχαμε περισσότερα για να αναπληρωθούν οι πολλές βαρετές ώρες grinding μέσα στις αποστολές. 

Έχοντας μάλλον στο μυαλό τους τον εκάστοτε reviewer και τα στενά χρονικά πλαίσια στα οποία πρέπει να παραδώσει το κείμενό του, οι developers μας επιτρέπουν να περάσουμε αυτόματα όποια αποστολή αναλάβουμε. Παρότι εκτιμήσαμε την έγνοια τους, δεν υπάρχει πιο αποκαρδιωτικό θέαμα από τα δεκάδες πτώματα μιας Horde στα πόδια μας, όταν γνωρίζουμε ότι η νίκη μας παραδόθηκε χωρίς να κουνήσουμε το δαχτυλάκι μας. Ακόμη, ο χωρισμός του περιεχομένου σε περιοχές – πράξεις ανεξάρτητες μεταξύ τους θέτει ένα άγχος. Το Days Gone μας προειδοποιεί όταν είναι να εγκαταλείψουμε μόνιμα μια περιοχή ώστε να κλείσουμε τις υποθέσεις μας. Ευτυχώς, αν κάνουμε το λάθος να αφήσουμε πολλές εκκρεμότητες για οποιοδήποτε λόγο, θα τις επιλύσουμε μετά το πέρας της ιστορίας, αποκτώντας απεριόριστη πρόσβαση σε όλο το χάρτη.

Σε αντίθεση με τα production values των γραφικών, στα animations συναντήσαμε ορισμένα glitches. Το collision detection πάει άπατο αφού οι εχθροί σας μπορεί να κολλήσουν ανά πάσα ώρα και στιγμή στο περιβάλλον ή ο χαρακτήρας σας να περάσει μέσα από αυτό και να βρεθεί μέσα σε textures. Βέβαια το χειρότερο είναι το A.I. αφού ο συνδυασμός των επαναλαμβανόμενων animations έρχεται και "κάθεται" με το κακό collision detection και το αποτέλεσμα είναι τραγελαφικό, πολύ περισσότερο δε στα ζόμπι, τα οποία μπορεί για παράδειγμα να προσπαθούν να βγουν από ένα παράθυρο και να μην μπορούν ή ενώ πολεμούν μαζί σας να μπαινοβγαίνουν σε σπίτια ή να ανεβοκατεβαίνουν σε υψώματα, λες και θέλουν...sony και ντε να τα εξοντώσετε.

Εκτός από το collision detection, το Days Gone μετέτρεψε σε ορισμένες περιπτώσεις το PS4 μας σε PC δεκαπενταετίας. Τα frames δεν έκαναν απλά βουτιές αλλά κανονικές... καταδύσεις σε άσχετα σημεία, χωρίς να υπάρχει σοβαρός λόγος (βλ. 700 ζόμπι να τρέχουν προς το μέρος μας). Οι ακροβασίες των frames τείνουν να παρουσιάζονται μετά από αρκετή ώρα παιχνιδιού, φανταζόμαστε λοιπόν το ζόρι που τραβά το μηχάνημα για να χειριστεί τα πολύγωνα μόλις ζεσταθεί λιγάκι. Θα θέλαμε καλύτερο customization σε αυτές τις περιπτώσεις για να μην χαλάει η εμπειρία μας.

Το δίδυμο που σκηνοθετεί το σώου “ξεσκίστηκε” στα κοντινά πλάνα ώστε να μελετήσουμε με την ησυχία μας την υφή και το χρώμα του δέρματος, των ρούχων, τις πληγές που “κληρονομεί” στα κορμιά ο καθημερινός αγώνας για επιβίωση. Το βάθος πεδίου, η δομή των κοινοτήτων που απέφυγαν την καταστροφή, ακόμα και η ασχήμια των τεράτων και του αίματος που ρέει σαν ποτάμι, εκπέμπουν ομορφιά, μεγαλείο. Το πλούσιο gore καθιστά προφανώς το Days Gone ακατάλληλο για ανηλίκους. Η Unreal Engine 4 είναι ικανή να σηκώσει το βάρος του αστρονομικού αριθμού οπτικών πληροφοριών που της ανέθεσε η Bend Studio και έτσι, σε κάποιες περιπτώσεις παρατηρήσαμε πτώση των frames. 

Εκτός από τα γουρλωμένα μάτια, το Days Gone μας υποχρέωσε να έχουμε και τεντωμένα αυτιά σε όλη την διάρκειά του. Αν δεν δώσουμε βάση στα ακουστικά ερεθίσματα και δεν σχεδιάσουμε τις κινήσεις μας λαμβάνοντάς τα υπόψη, θα πάψουμε ταχύτατα να είμαστε επιζώντες. Τα μολυσμένα τέρατα δεν έχουν πολύ ανεπτυγμένη την αίσθηση της όρασης, η ακοή τους όμως είναι φανταστική. Τους πλησιάζουμε σκυφτοί και αργά προτού χιμήξουμε για να μην μας πάρουν είδηση πριν να είναι αργά. Προσπαθούμε να μην ενεργοποιούμε τους συναγερμούς των αυτοκινήτων που λεηλατούμε και να χρησιμοποιούμε σιγαστήρες όταν πυροβολούμε για να μην τραβάμε την προσοχή.

Στις εγκαταστάσεις της Nero, παριστάνουμε τους ακροβάτες σκαρφαλώνοντας πάνω σε κοντέινερ και φυλάκια για να κόψουμε τα καλώδια των μεγαφώνων. Την πρώτη φορά που ενεργοποιήσαμε ένα Nero MMU χωρίς να εξαφανίσουμε τα μεγάφωνα, οι σειρήνες που ήχησαν τράβηξαν στο μέρος μας μια Horde και το τέλος μας υπήρξε γρήγορο και τραγικό. Ο ήχος συνδέεται στενά με την επιβίωσή μας και υπάρχει για να ζωντανεύει το περιβάλλον και να μας απορροφά στην δράση. Μας αρέσει να ακούμε τον Copeland να λέει τα δικά του ενώ ταξιδεύουμε με την μηχανή μας στην ύπαιθρο.

Ακούμε με απόλαυση τον αέρα που φυσάει, τον ήχο των φύλλων και των χορταριών που λικνίζονται στο άγγιγμα του, τα πουλιά που κελαηδούν, τους ήχους της “φτιαγμένης” μηχανής μας. Τα γρυλίσματα και τα μουγκρητά των μολυσμένων είναι όσο ανατριχιαστικά όφειλαν και ο εσωτερικός μονόλογος του Deacon “προδίδει” τα συναισθήματά του. Το voice acting είναι πρώτης τάξεως και καλοδεχτήκαμε την φλυαρία όλων των NPCs που συναναστρεφόμαστε καθώς και τις συνομιλίες μέσω ασυρμάτου. Η μόνη παραφωνία υπήρξε όταν ο Deacon μιλούσε με έναν NPC στον ασύρματο την ώρα που εκτελούσαμε stealth επιδρομή και κανείς δεν άκουγε την συνομιλία, ενώ θα έπρεπε. Το soundtrack κρύβεται πίσω από τα ηχητικά εφέ και τους περιβαλλοντικούς ήχους και ξεπροβάλλει δίνοντας ρυθμό μόνο όταν το απαιτεί η δράση.

Πόσες μέρες πέρασαν από την στιγμή που το ξεκινήσαμε;
Το ημερολόγιο και το ρολόι είναι αδιάψευστοι κριτές της αξίας του Days Gone. Μαρτυρούν ότι μια ολόκληρη εβδομάδα αδιάλειπτου παιξίματος και δεκάδες ώρες gameplay μπορούν να προσφέρουν μια καλή εμπειρία. Στον ρόλο του Deacon St. John, ενός επιζώντα – σταγόνα, σε έναν ωκεανό από εχθρικά πλάσματα, βιώσαμε θριάμβους και απώλειες, χαρά και θλίψη, αξέχαστες στιγμές δράσης, ενατένιση καταπληκτικών τοπίων και cinematics, την απόλαυση πλήθους από προσεγμένα game mechanics.

Μας έλειψε άραγε το parkour και οι τούμπες που εκτελούν άλλοι Action Heroes σε ανάλογα games; Στεναχωρηθήκαμε επειδή δεν μπορούμε να οδηγήσουμε τανκς, αεροπλάνα, ελικόπτερα ή να διαλύσουμε ότι έμεινε όρθιο μετά την βιολογική Αποκάλυψη; Ακόμα και αν νιώσαμε έτσι, η συνολική εμπειρία δεν παύει να είναι ικανοποιητική στο συνολό της, αν παραβλέψουμε τις όποιες ατέλειες.

Θετικά:
- Πρώτης τάξεως cinematics
- Πολλά και προσεκτικά σχεδιασμένα game mechanics
- Πλούσιο σενάριο που υποδιαιρείται σε μπόλικες ιστορίες
- Έξοχο σύστημα χειρισμού
- Ο ρεαλισμός κυριαρχεί παντού
- Μεγάλη διάρκεια για κυνηγούς των achievements και μη

Αρνητικά:
- Το A.I. των εχθρών σας είναι για τα πανηγύρια
- Glitches και bugs στα animations και την κίνηση των χαρακτήρων στο περιβάλλον
- Δεν θα εκτιμήσουν την δράση όσοι έχουν βαρεθεί να σφάζουν zombies
- Διάλογοι φτωχοί σε ποιότητα και περιεχόμενο
- Επαναλαμβανόμενες αποστολές
- Ο πρωταγωνιστής μένει στάσιμος
- Χρονοβόρο loading

Βαθμολογία
Γραφικά: 8 
Ήχος: 8.5
Σενάριο: 7
Gameplay: 7 
Αντοχή: 8
Γενικά: 7.5

Ένα συμπαθητικό PS4 exclusive που θα σας κρατήσει για πολύ χρόνο, αν παραβλέψετε τις όποιες ατέλειες.

Γιάννης Μοσχονάς