Project Cars 3

Κι όπως θα παίρνω τις στροφές…θα αλλάζω genre.

Το 2015, το Project Cars ξεκίνησε την πορεία του χωρίς να έχει κάποια σχέση με το DriveClub ή το Need for Speed, καθώς έδωσε το παρόν για να "ταράξει τα νερά" των Racing Simulators, απαιτώντας από εσάς να εξοικειωθείτε προσεκτικά με το κάθε αυτοκίνητο και την κάθε πίστα, να κάνετε τις απαραίτητες τροποποιήσεις στα μηχανικά μέρη και να κατακτήσετε σιγά σιγά την κορυφή. Το 2017, με την κυκλοφορία του Project CARS 2, είχαμε άφθονες βελτιώσεις και προσθήκες που έγιναν στο παιχνίδι μέσα σε μόλις δύο χρόνια ανάπτυξης, κάνοντας την εμπειρία ελαφρώς πιο προσιτή προς αρχάριους, αλλά συνεχίζοντας την πλήρη εμπειρία προσομοίωσης σε όλους.

Όταν το 2019 η Codemasters αγόρασε την εταιρεία ανάπτυξης Slightly Mad Studios, οι λεπτομέρειες της εξαγοράς ανέφεραν πως η Slightly Mad εργάζεται μεταξύ άλλων σε έναν τρίτο τίτλο κάποιας δικής της σειράς. Περίπου ένα χρόνο μετά, και δεδομένου του ότι το παιχνίδι βρισκόταν ήδη υπό ανάπτυξη, έχουμε την κυκλοφορία του Project CARS 3 από την Bandai Namco κατά την αρχική συμφωνία. Το τελικό προϊόν όμως φαίνεται να έχει κάνει στροφή 180 μοιρών και ουδεμία σχέση έχει με τους προκατόχους του.

Όλα αλλάζουνε και τίποτα δεν μένει ίδιο
Από την πρώτη στιγμή που θα ανοίξετε το παιχνίδι, η διαφορά είναι αμέσως αισθητή. Οι εισαγωγικές ταινίες των δύο πρώτων τίτλων αποτελούνται από σχετικά μουντά, αυστηρά πλάνα αυτοκινήτων και των εσωτερικών μηχανικών μερών, να αγωνίζονται σε «αποστειρωμένες» πίστες. Στον πλήρη αντίποδα, το Project CARS 3 ξεκινά με αυτοκίνητα να κυνηγιούνται στους δρόμους σαν καταδίωξη τύπου Fast & Furious (Τυχαίο; Δεν νομίζω. Προχωράμε…) και συνεχίζει με επίδειξη της υποτιθέμενης πληθώρας επιλογών customization που προσφέρει το παιχνίδι.

Συνεχίζοντας μετά την εισαγωγή, ακολουθεί μια μικρή επεξήγηση της αλλαγής του ύφους και της εστίασης σε ταχύρρυθμες «κόντρες» όπου όλα μπορούν να συμβούν και τα ατυχήματα δεν είναι πια περιστασιακά αλλά η νόρμα (περισσότερα σχετικά με το πόσο αληθινή είναι αυτή η φράση στη συνέχεια). Όλα αυτά, με έντονη ηλεκτρονική μουσική, γρήγορο μοντάζ, και ατελείωτο drifting.

Είναι ιδιαίτερα δύσκολο σε ένα παιχνίδι που φέρει τον αριθμό 3 να αγνοήσει κανείς τους προκατόχους και να το κρίνει αυτοτελώς, καθώς υποτίθεται πως κάθε σειρά παιχνιδιών χτίζει πάνω σε μια συγκεκριμένη συνταγή. Ας προσπαθήσουμε όμως να κρίνουμε το παιχνίδι για αυτό που λέει ο δημιουργός του πως είναι: ένας πνευματικός διάδοχος του Need for Speed: Shift (ανάπτυξη από την ίδια εταιρεία, στο μακρινό 2009) με πιο arcade στυλ οδήγησης, προσβάσιμος σε όλους.

Από ραλλάκιας του Σαββατοκύριακου, θρύλος των αγώνων οδήγησης
Στο επίκεντρο βρίσκεται το career mode. Με δομή που θυμίζει αρκετά τα free-to-play mobile racing games, θα πρέπει να αγωνίζεστε σε διαφορετικές κατηγορίες και να συγκεντρώσετε αρκετούς πόντους για να προχωρήσετε σε κάθε επόμενη ομάδα πιστών και οχημάτων, ξεκινώντας από «απλά» sedan και φτάνοντας μέχρι μονοθέσια τύπου Formula 1. Υπάρχουν τρεις διαθέσιμοι πόντοι/αστέρια για κάθε αγώνα, και για να τους κερδίσετε θα πρέπει να πιάσετε τρεις διαφορετικούς στόχους. Αυτό εμμέσως σημαίνει πως δεν έχει καμία σημασία η τελική σας θέση, αλλά θα πρέπει να εστιάζετε αποκλειστικά στα challenges που αποτελούνται από οδηγίες όπως «πραγματοποιήστε 5 προσπεράσεις μέσα σε 1 λεπτό» ή «πάρτε τέλεια 5 από τις στροφές της διαδρομής». Σίγουρα η καλή κατάταξη θα σας δώσει παραπάνω χρήματα και XP, αλλά δεν είναι καθόλου απαραίτητη για να προχωρήσετε παρακάτω στο παιχνίδι.

Κάθε κατηγορία απαιτεί αυτοκίνητο των αντίστοιχων επιδόσεων, σύμφωνα με το σύστημα PIR ή Performance Index Rating. Για πρώτη φορά, μπορείτε να αγοράζετε και εγκαθιστάτε καινούρια εξαρτήματα στο αμάξι σας, ώστε να ανεβάσετε το PIR του και να συμμετάσχετε σε περισσότερους αγώνες χωρίς να χρειαστεί να αφήσετε πίσω το καγκούρικο Mitsubishi για κάτι πιο φανταχτερό. Αν και το να κάνει κάποιος σκόνη μια Bugatti Chiron με ένα φτιαγμένο Civic είναι ομολογουμένως διασκεδαστικό, οι μεγάλες, και όχι πάντα λογικές, αλλαγές στο PIR με την αγορά ενός και μόνο εξαρτήματος κάνουν δύσκολο το να παραμένετε ακριβώς στα όρια της κατηγορίας που θέλετε, και θα χρειαστούν συχνές προσθαφαιρέσεις καθώς προσπαθείτε να μεταβείτε από αγώνα σε αγώνα. Η άλλη σας επιλογή είναι η αγορά ενός καινούριου αυτοκινήτου, που να είναι πιο κοντά σε αυτό που χρειάζεστε. Η διαθέσιμη ποικιλία επιλογών, με πάνω από 200 αυτοκίνητα να είναι διαθέσιμα προς αγορά, θα σας δώσει την ευχέρεια να διαλέξετε αυτό που σας καλύπτει καλύτερα.

Και τα δύο σενάρια όμως απαιτούν credits, τα οποία για να συγκεντρώσετε μέσα από τον περιορισμένο αριθμό αγώνων σε κάθε κατηγορία θα χρειαστεί πολλές φορές να επαναλάβετε την ίδια πίστα μερικές φορές ώστε να τελειοποιήσετε την απόδοσή σας και να αποκομίσετε τα μέγιστα κέρδη. Οδηγώντας ένα αυτοκίνητο ενισχύετε την εμπειρία σας με αυτό, και όσο μεγαλύτερο level καταλήξει να είναι το συγκεκριμένο όχημα, τόσο χαμηλότερες θα γίνονται οι τιμές για την αναβάθμισή του. Αυτό θα σας δημιουργήσει διλήμματα για το αν αξίζει τον κόπο να επιλέξετε ένα καινούριο, που θα πρέπει να το κάνετε level up από το μηδέν, ή να συνεχίσετε να επενδύετε πάνω στο ίδιο. Το συνολικό αποτέλεσμα είναι να χρειάζεται τελικά grind για να στήσετε το αυτοκίνητό σας όπως θέλετε, δημιουργώντας την αίσθηση ότι κάπου εδώ θα υπήρχαν micro-transactions για περισσότερα credits, τα οποία όμως παραμένουν άφαντα.

"Άσε την τιμονιέρα και πιάσε το μοχλό"
Η συνολική οδήγηση, όπως περήφανα διαφημίζει η ίδια η Slightly Mad, είναι πιο απλή από ποτέ. Τόσο απλή μάλιστα, που ορισμένοι χρήστες ήδη αναφέρουν προβλήματα με τη χρήση τιμονιέρας, και όλα δείχνουν να είναι σχεδιασμένα γύρω από τη χρήση χειριστηρίου κονσόλας. Οι ρυθμίσεις για τα συστήματα υποβοήθησης έχουν απλοποιηθεί αρκετά, όμως θα καλύψουν τόσο αρχάριους, όσο και προχωρημένους χρήστες. Έχοντας όλες τις επιλογές ανοιχτές, το αυτοκίνητο λίγο πολύ θα πηγαίνει μόνο του, όμως θα παρατηρήσετε γρήγορα ότι οι απώλειες σε επιδόσεις είναι αισθητές, καθώς σε πολλές περιπτώσεις θα φρενάρει πιο νωρίς από ότι θα έπρεπε, ή θα σας στρίψει απότομα για να διορθώσει την πορεία ενώ εσείς προσπαθείτε να κάνετε μια προσπέραση. Κλείνοντας σιγά σιγά τα συστήματα, θα χρειαστεί να ανεβάσετε την προσωπική σας απόδοση, αλλά θα μπορέσετε να πάρετε μέχρι και τον τελευταίο ίππο που έχει να σας δώσει η μηχανή σας.

Στην οπτική υποβοήθηση, το παιχνίδι εγκαταλείπει το σύστημα της «αγωνιστικής γραμμής» και το αντικαθιστά με τρία σημεία κοντά στις στροφές που δείχνουν το πού πρέπει να ξεκινήσετε να κόβετε ταχύτητα, πού φτάνετε στο αποκορύφωμα της καμπύλης, και πού πρέπει να ξαναμπείτε φουλ στο γκάζι για να συνεχίσετε την πορεία σας. Παρόλο που στο σύνολό της αυτή η προσέγγιση είναι λιγότερο επεμβατική από την παραδοσιακή γραμμή, σε πολλά σημεία έπιασα τον εαυτό μου να φρενάρει αργότερα και να πατάει γκάζι νωρίτερα από τις συστάσεις του παιχνιδιού. Επίσης, όσα λιγότερα οπτικά συστήματα έχετε ενεργά, τόσο πιο καθαρό θα είναι το HUD του παιχνιδιού, που όταν πρωτοξεκινάτε με τα πάντα ανοιχτά θα θυμίζει λίγο Χριστουγεννιάτικο δέντρο, με ένα bug μάλιστα να το κάνει περιστασιακά να αναβοσβήνει σε κάποιες νυχτερινές πίστες.
Διάλεξε τη λωρίδα σου, και μείνε σε αυτή

Παρόλο που η απόφαση για στροφή προς το arcade, σε μια προσπάθεια προσέλκυσης καινούριου κόσμου στη σειρά, είναι σαφής, η υλοποίησή της δείχνει να μην ολοκληρώθηκε ποτέ. Ενώ τα σημαντικότερα στοιχεία προσομοίωσης έχουν αφαιρεθεί, όπως οι φθορές στα ελαστικά, η διαχείριση καυσίμων, τα pit stops, και τα ανελέητα physics που σας έστελναν στον τοίχο στο παραμικρό λάθος, άλλα στοιχεία ζουν και βασιλεύουν, με το παιχνίδι να σας τιμωρεί αυστηρά αν ακουμπήσετε απλώς κάποιο τοίχο ή πάρετε λίγο πιο…κλειστά μια στροφή. Παράλληλα ο χειρισμός, αν και πιο εύκολος από τους προηγούμενους δύο τίτλους, συνεχίζει αισθητά και προσπαθεί να δώσει μια νότα ρεαλισμού, δημιουργώντας μια έντονη αντίθεση μεταξύ του arcade παρουσιαστικού και της όχι-εντελώς-arcade οδήγησης.

Το κομμάτι των υπολοίπων οδηγών είναι ένα…μελανό σημείο στην ιστορία, καθώς όπως και να ρυθμίσετε το επίπεδο δυσκολίας, το A.I. φαίνεται να δυσκολεύεται να αντιληφθεί που υπάρχουν τοίχοι ή άλλα οχήματα, πέφτοντας πάνω σας ή δημιουργώντας καραμπόλες. Ταυτόχρονα, σε όλο το career δεν έχετε κάποια επιλογή για το πόσα αυτοκίνητα θα συμμετέχουν σε κάθε αγώνα, με αποτέλεσμα σε πολλές από τις εντός πόλης πίστες σε στενούς δρόμους να βρίσκετε μπροστά σας τριάδες οδηγών σε παράλληλη στοίχιση, χωρίς καθόλου χώρο να περάσετε. Σε συνδυασμό με το ότι το σημαντικότερο κομμάτι κάθε φορά είναι οι 3 στόχοι σας και όχι η θέση στην οποία θα τερματίσετε, η υπόσχεση του παιχνιδιού να υπάρχουν πιο πολλά συμβάντα μάλλον κακό κάνει αντί για καλό.

Τουλάχιστον μπορώ να παίξω με τους φίλους μου…
...αρκεί να είναι στην ίδια πλατφόρμα. Εν έτη 2020, θα θεωρούσε κανείς πλέον δεδομένο το cross-platform multiplayer, όμως όλα δείχνουν πως για κάποια παιχνίδια συνεχίζει και δεν είναι. Ταυτόχρονα, αίσθηση προκαλεί και η απουσία του split-screen, κάνοντας το online multiplayer μονόδρομο αν θέλετε να παίξετε με άλλους, φίλους ή μη, και να αναμετρηθείτε για μια θέση στο βάθρο.

Στο multiplayer κομμάτι του Project CARS 3, θα έχετε τη δυνατότητα να συναγωνιστείτε σε δύο κύρια modes. Το ένα είναι ημερήσιες, εβδομαδιαίες, ή μηνιαίες αναμετρήσεις για τον καλύτερο χρόνο σε κατάταξη με παίκτες από όλο τον κόσμο. Στο δεύτερο θα πρέπει να συμμετέχετε σε προκριματικά για να εξασφαλίσετε μια καλή θέση εκκίνησης, με νέους αγώνες να ξεκινάνε κάθε 20 περίπου λεπτά, ακολουθώντας την επιτυχημένη συνταγή του Gran Turismo.

Τέχνη…άτεχνη
Παρά την εξαγορά από την Codemasters, καθώς το παιχνίδι ήταν ήδη σε ανάπτυξη η μηχανή που χρησιμοποιήθηκε ήταν η ίδια που χρησιμοποιούσε τόσα χρόνια η Slightly Mad Studios. Δείχνει όμως να υπέστη κάποιας μορφής downscaling, καθώς πέρα από το εσωτερικό του αυτοκινήτου, όλα τα υπόλοιπα στοιχεία στα οχήματα και τις πίστες φαίνονται να μην είναι στο επίπεδο που μας είχαν συνηθίσει μέχρι τώρα. Οι ήχοι των αυτοκινήτων από την άλλη είναι οκ, όμως στα Racing video games πλέον υπάρχει ένα συγκεκριμένο standard ποιότητας, και το Project CARS 3 δεν κάνει τίποτα για να προσπαθήσει να ανεβάσει τον πήχη ένα βήμα παραπάνω.

Αυτή η σχετική μετριότητα στο οπτικοακουστικό κομμάτι θα ήταν απολύτως κατανοητή αν είχε γίνει καλύτερη δουλειά στο συνολικό «γυάλισμα». Παρόλα αυτά επικρατεί ένας αέρας «μισοτελειωμένου» παιχνιδιού, με δεκάδες μικρά και μεγαλύτερα bugs να καταστρέφουν την εμπειρία, και το σχεδιασμό ορισμένων μενού να δημιουργούν απορίες για το ποιος ήταν στ αλήθεια ο σκοπός των δημιουργών. Σίγουρα με μελλοντικά updates η κατάσταση θα βελτιωθεί, όμως προς το παρόν παραμένει δύσκολο το να απολαύσει κανείς την οδήγηση όταν χρειάζεται να παρακάμπτει ενεργά όλα τα εμπόδια που εμφανίζονται.

Πάμε για άλλες παραλίες
Το Project CARS 3 δεν είναι ένα κακό παιχνίδι. Αντιθέτως, θα μπορούσε να είναι ένα καταπληκτικό Arcade racing, αν είχε αποφασίσει να αποκολληθεί πλήρως από τη σειρά και καταφέρει να ξεφύγει από τα αμέτρητα τεχνικά του προβλήματα. Όπως έχουν τα πράγματα σήμερα όμως, παραμένει μετέωρο ανάμεσα στις δύο κατηγορίες, εξοργίζοντας τους λάτρεις των racing sims και συγχύζοντας τους arcade racers με τα simulation στοιχεία και τα bugs, κάνοντας κάποιον από τους ανταγωνιστές του σε οποιαδήποτε πλευρά να δείχνει πολύ πιο θελκτικός.


Θετικά:
- Μεγάλη ποικιλία σε πίστες και αυτοκίνητα, διαθέσιμα από την πρώτη στιγμή εκτός career
- Αξιοσημείωτα ευκολότερο στο χειρισμό από τους προκατόχους του
- Ξεκάθαρο progression system στο career mode με απουσία micro-transactions…

Αρνητικά:
- …αλλά στημένο σε στυλ free-to-play, με μεγάλο grind για αναβαθμίσεις και αυτοκίνητα
- Διαφημίζεται σαν συνέχεια/εξέλιξη μιας Racing Simulation σειράς, ενώ δεν είναι
- Διατηρεί στοιχεία προσομοιωτή σπάζοντας το immersion του arcade
- Υποβάθμιση των γραφικών σε σχέση με τους προηγούμενους τίτλους
- Παράλογο και απρόβλεπτο A.I.

Βαθμολογία:
Γραφικά: 7.5
Ήχος: 8.5
Gameplay: 6
Αντοχή: 7
Γενικά: 7

Μια αξιόλογη προσπάθεια αλλαγής πλεύσης, στοιχειωμένη από τεχνικά προβλήματα και φαντάσματα του παρελθόντος

Γρηγόρης Κοσμίδης