Ιστορικά ακριβές, εθιστικό και με δύο λέξεις "μικρό θαύμα"!
Ενώ τα παλικάρια θυσιάζονταν για τη μαμά πατρίδα πολεμώντας τους κακιασμένους ναζί σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης, η Αμερικανική κυβέρνηση, ανακαλύπτοντας τις κρυφές στρατιωτικές υπερεγκαταστάσεις των Γερμανών στο κάστρο Wolfenstein, στέλνει έναν από τους καλύτερους στρατιώτες της για να πολεμήσει την απειλή. Το όνομά του είναι BJ Blazkowicz. Αφού πρώτα η ομάδα του γίνει κονφετί από τις άμυνες των ναζί, ο ήρωάς μας αιχμαλωτίζεται και αποπειράται να διαφύγει.
Το παιχνίδι είναι εξαιρετικά ακριβές όσον αφορά τα ιστορικά στοιχεία, αντλώντας αρκετές πηγές από βιβλία όπως το Mein Kampf και χρησιμοποιώντας τα όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματικά για να μας δώσει το τελικό αποτέλεσμα της εξαιρετικής ατμόσφαιρας για το οποίο πέρασε στην ιστορία.
Σενάριο
Στο Wolf 3D αναλαμβάνετε τον ρόλο του στρατιώτη BJ Blazkowicz, ο οποίος καλείται να διαφύγει από το κάστρο Wolfenstein, σκοτώνοντας αρκετούς Ναζί, παίρνοντας τα όπλα τους και φυσικά αντιμετωπίζοντας αρκετούς γρίφους. Το παιχνίδι αποτελείται από έξι τμήματα (δύο τριλογίες) από όπου ο στρατιώτης BJ Blazkowicz ξεκινά ως απλός αιχμάλωτος πολέμου, σαμποτάρει τα σχέδια των Ναζί, σκοτώνει τον ubermensch τους και στο τέλος κάνει το μεγάλο ντου στο Βερολίνο για να αντιμετωπίσει τον Χίτλερ.
Είναι περιττό να αναφέρουμε ότι τα 60 επίπεδα του παιχνιδιού (10 ανά επεισόδιο της τριλογίας), σφύζουν από ατμόσφαιρα, χάρη στην προσοχή των σχεδιαστών στην ιστορική ακρίβεια. Φυσικά η ακρίβεια αυτή χάνεται κάπου στα τελευταία δύο επεισόδια, όταν ο αγαπητός μας ήρωας αντιμετωπίζει ζόμπι SS και τον Χίτλερ με στολή ρομπότ στις τελευταίες πίστες.
Το παιχνίδι αρχικά κυκλοφόρησε ως shareware με μη κερδοσκοπικό σκοπό από την ID, κάτι που της άνοιξε το δρόμο στην τότε μικρή βιομηχανία των παιχνιδιών. Αρχικά κυκλοφόρησε αποκλειστικά για PC, αλλά οι εκδόσεις για Macintosh, 3DO, SNES και GameBoy Advance ακολούθησαν λίαν συντόμως.
Γραφικά
Όσον αφορά στα γραφικά, το παιχνίδι χρησιμοποιεί ψευδό-3d ποιότητα και συγκεκριμένα μηχανή γραφικών ray casting (μια ειδική εκδοχή του ray tracing). Η συγκεκριμένη graphics engine υπολογίζει αν μία ακτίνα συναντάει pixels και διαμοιράζει αποχρώσεις αντίστοιχα στην οθόνη. Δημιουργεί έτσι μια υποτιθέμενη αναπαραγωγή τρισδιάστατων γραφικών ακριβείας, μιμούμενη το βάθος.
Κατά τα λεγόμενα του Jοhn Carmack, προγραμματιστή της ID, η μηχανή γραφικών επηρεάστηκε από το demo του παιχνιδιού της Looking Glass Studio/Origin, Ultima Underworld: The Stygian Abyss, το 1991. Ο Carmack δήλωσε ότι μπορούσε να επιταχύνει την ταχύτητα επεξεργασίας της μηχανής κι αυτό του πέτυχε. Η μηχανή του Wolfenstein δεν αναπαράγει εφέ βάθους όπως σκάλες, αλλά παρ’ όλα αυτά μιμείται επαρκώς αυτή του Ultima Underworld για πιο «αδύναμα» pc.
Το παιχνίδι που άνοιξε το δρόμο στην ID και στα FPS του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ήχος
Είναι πολύ δύσκολο να κρίνουμε τον ήχο με τα σημερινά standards. Θα πούμε απλώς ότι το παιχνίδι είχε ένα MIDI soundtrack που ανταποκρινόταν στις απαιτήσεις της εποχής, δεν καταντούσε κουραστικό και επαναλαμβανόμενο και διέθετε μια αρκετά μεγάλη γκάμα από κραυγές και εφέ πυροβολισμού, όπως και το αθάνατο ‘κλακ’ των διακοπτών όταν χρησιμοποιούνταν από τον ήρωά σας. Επιπλέον, το παιχνίδι αναπαρήγαγε αρκετά ικανοποιητικά μερικές βασικές (αν και πιξελιασμένες) κραυγές των αντιπάλων όπως “Schnell”!
Gameplay
Το gameplay του παιχνιδιού, αν και άνοιξε το δρόμο στα FPS του μέλλοντος, ήταν ιδιαίτερα επαναλαμβανόμενο και σε γενικές γραμμές κούραζε τον παίκτη και εξόπλιζε τον χαρακτήρα του με μία γκάμα έξι όπλων, από το απλό μαχαίρι μέχρι το πανίσχυρο (και έπειτα αγαπημένο) Ανώδυνο.
Το παιχνίδι εισήγαγε την ‘ψευδαίσθηση’ κίνησης, με το όπλο να κάνει ημικύκλια μπροστά στον παίκτη, κάτι που προσέδωσε ένα απειροελάχιστο ρεαλισμό που τότε μέτρησε υπέρ του. Ακόμη, το Wolf 3D επέτρεπε στον παίκτη να δημιουργήσει νέες στρατηγικές, χρησιμοποιώντας τα βαρέλια που εκρύγνονταν για να εξοικονομήσει πυρομαχικά, αλλά και για να βγάλει από τη μέση καμιά ντουζίνα Ναζί με πολύ εντυπωσιακό τρόπο (τα ειδικά γκελ δημιούργησαν τουλάχιστον τρία modifications του παιχνιδιού).
Το Wolfenstein 3d καταντούσε πολλές φορές κουραστικό, με τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα στους τοίχους που μπέρδευαν τους παίκτες στην προσπάθειά τους να αναζητήσουν τις κάρτες-κλειδιά για να ανοίξουν τις πόρτες. Δεν ήταν λίγες οι φορές που λόγω της επανάληψης των χρωμάτων στα μοτίβα, ο παίκτης αδυνατούσε να βρει ένα κλειδί και έτσι πελάγωνε στην πίστα.
Οι εχθροί του παιχνιδιού ξεκινούσαν από τους απλούς στρατιώτες και σταδιακά εισήγαγαν SS commandos και άλλα μέλη του γερμανικού στρατού (μοντέλα σχεδιασμένα με αρκετή ακρίβεια στα ιστορικά στοιχεία). Ο παίκτης είχε στη διάθεσή του ακόμη και στην καλύτερη των περιπτώσεων, περιορισμένα πυρομαχικά. Tα κουτάκια πρώτων βοηθειών σπάνιζαν στην πίστα, κι επομένως το παιχνίδι απαιτούσε από τον παίκτη να δράσει πιο γρήγορα από τον αντίπαλό του για να νικήσει.
Κύριο κίνητρο για κάθε παίκτη να τελειώσει ένα επεισόδιο του Wolfenstein ήταν φυσικά να πολεμήσει τα bosses, που ήταν τρομακτικά, εντυπωσιακά και φυσικά αποτελούσαν μια πρόκληση. Ξεκινώντας από τον κατάξανθο και τρομερό ubermensch του κάστρου, μέχρι τον ρομποτικό εξωσκελετό του Hitler, το παιχνίδι πάντα εντυπωσίαζε τον παίκτη. Αν μη τι άλλο, το Wolfenstein είναι ένα χρυσό παράδειγμα των παλιών καιρών, όταν δεν υπήρχαν μπουντρούμια με δύο υπό-τμήματα, συγχρονισμένα άλματα και βλακωδώς περίπλοκους γρίφους. Ήταν ένα ειλικρινέστατο FPS και γι’ αυτό έγινε αθάνατο.
Επίλογος
Πρόκειται για ένα παιχνίδι που σίγουρα δε θα εκτιμήσουν οι μικροί, παρά μόνο οι πιο αφοσιωμένοι λάτρεις των FPS και μάλιστα μετά δυσκολίας. Οι μεγάλοι όμως θα ριγήσουν από χαρά και ανυπομονησία καθώς θα βάλουν μπρος το Dosbox για να ζήσουν τις αθάνατες στιγμές που ζήσαμε όλοι μας στο δημοτικό (ή λύκειο ή πανεπιστήμιο). Το παιχνίδι φυσικά και δεν μπορεί να συγκριθεί με τα τωρινά κτήνη του είδους, αλλά παρ’ όλα αυτά ήταν μια πρωτοπορία για τον καιρό του, που έδινε στους παίκτες δράση, αγωνία, εξαιρετικό ήχο και πολύ καλά γραφικά. Η ποικιλία που διέθετε, αποτέλεσε σημείο αναφοράς και ώθησε τα μελλοντικά FPS να αποκτήσουν την εντυπωσιακά αυξανόμενη γκάμα των εχθρών, των όπλων και των bosses τους, αντί για μια απλή αλλαγή στην παλέτα χρωμάτων σε κάθε επίπεδο.
Τέλος, μας έμεινε στο νου η τότε απλοϊκή ιστορία του παιχνιδιού η οποία έπαιρνε τους παίκτες από τα κελιά ενός μεσαιωνικού κάστρου στη Γερμανία στη γραμμή Μαζινό και από εκεί στο Βερολίνο, στις μυστικές κατακόμβες του τρίτου Ράιχ για να πολεμήσουν μεταλλαγμένους κλώνους των μεγαλύτερων ναζί στην ιστορία και στο τέλος τον ίδιο τον Χίτλερ μέσα σε μια στολή ρομπότ! Αν αυτό το τελευταίο από μόνο του δε σας ωθεί να το παίξετε, τότε δεν υπάρχει κανένα επιχείρημα που θα σας πείσει και λυπούμαστε ειλικρινά για αυτό. Το μόνο σίγουρο είναι ότι εγγυάται μία αξέχαστη οδύσσεια στο παρελθόν των FPS.
Θετικά:
- Πρωτοπόρο στο είδος του στην ποικιλία όπλων και εχθρών
- Καταπληκτικό σενάριο
- Ικανοποιητικός ήχος
Αρνητικά:
- Έλλειψη automap που το καθιστά κουραστικό
- Πολλά επαναλαμβανόμενα μοτίβα
- Δε θα συγκινήσει τους νέους παίκτες
Βαθμολογία
Γραφικά: 8
Ήχος: 6.5
Gameplay: 8.5
Αντοχή: 9
Γενικά: 8.5
Ένα αθάνατο παιχνίδι, που ακόμη και σήμερα φέρνει ρίγη συγκίνησης στους “παλιούς”. Με τρομερή ατμόσφαιρα και εθιστικό gameplay, δικαιολογεί απόλυτα τη νοσταλγία που το χαρακτηρίζει.
Κώστας Παραδιάς
NEWS
