Όταν τα βιντεοπαιχνίδια σε φέρνουν στα όρια σου

Έχοντας το μικρόβιο του gamer στις φλέβες μας και μια σχετική εμπειρία γεμάτη τίτλους να παρελαύνουν από την οθόνη μας, οφείλουμε να διαχωρίζουμε την αξία από την κοροϊδία και την τυχαία κακοτοπιά από το επιτηδευμένο θράσος των εταιρειών ανάπτυξης.

Έτσι λοιπόν κάθε gamer που σέβεται τον εαυτό του έχει φτάσει αρκετές φορές στην αμαρτωλή σκέψη να πετάξει ένα παιχνίδι από το παράθυρο ή απλώς να ξεφυσάει αγανακτισμένος μπροστά από την οθόνη την ώρα που περιμένει ένα ατελείωτο Loading screen.

Τι μπορεί λοιπόν να μας φέρει στα όρια του παροξυσμού; Να μας κάνει να σιχτιρίσουμε την ώρα και την στιγμή που επιλέξαμε να αγοράσουμε τον τίτλο; Να μας κάνει να ανακαλύψουμε νέες διαλέκτους που δεν είχαμε χρησιμοποιήσει ποτέ ξανά;

Πολυλογίες και cutscenes

Θα παραδεχτώ την αμαρτία μου: Ανήκω στην αδίστακτη συνομοταξία των "Skippers" ! Κοινώς, σε κάθε ενοχλητικό διάλογο, ατελείωτο cinematic, κουραστικό tutorial ή οτιδήποτε άλλο διαρκεί παραπάνω από μερικά δευτερόλεπτα και νιώθω πως με εμποδίζει από την δράση, πριν καν εμφανιστεί το κουμπί "skip" στην οθόνη έχω ήδη αρχίσει να δοκιμάζω όλα τα πιθανά πλήκτρα.

Σαφώς αυτό είναι κάτι που αρκετές φορές μου έχει κοστίσει από πλευράς σεναρίου, χάνοντας σημαντικά στοιχεία της ιστορίας, όμως όταν το μισό παιχνίδι (ή και παραπάνω) αποτελείται από cutscenes - πολλά εκ των οποίων δεν διαθέτουν καν την επιλογή της προσπέρασης - τότε είναι ξεκάθαρο πως ο τίτλος δημιουργήθηκε για να παίξει με τα νεύρα μου.

Πέρα όμως από τα cutscenes, ένα άλλο εξίσου εκνευριστικό και απροσπέλαστο σημείο είναι κάποιοι ιδιαίτερα ανούσιοι διάλογοι - συνήθως σε RPG τίτλους - οι οποίοι μπορεί να ξεκινήσουν από μια απλή ερώτηση "πως βρέθηκες εδώ;" για παράδειγμα, προκαλώντας στον συνομιλητή έναν χείμαρρο αναμνήσεων, σκέψεων και εξηγήσεων που νιώθει την απόλυτη ανάγκη να μοιραστεί μαζί σου, δίχως να δίνει καμία ελπίδα διαφυγής. Σε αυτό το σημείο τα σωτήρια κουμπιά είναι δύο: λέγονται alt + tab!!

Μπορεί βέβαια επιστρέφοντας να βρεις τον χαρακτήρα σου νεκρό από μια μάχη που προέκυψε μέσα από τον εκτενή διάλογο όμως τουλάχιστον ο συνομιλητής έχει σταματήσει να εξιστορεί!

Φορτώνει... ακόμα φορτώνει...

Αναπολώντας το παρελθόν η λέξη "Loading" θυμάμαι προκαλούσε ανυπομονησία, ενθουσιασμό και ένα γλυκό χαμόγελο διασκέδασης, καθώς συνήθως σήμαινε πως το παιχνίδι θα ξεκινήσει εντός μερικών δευτερολέπτων. Όσο όμως περνάει ο καιρός, το "εντός μερικών δευτερολέπτων" έχει αποκτήσει διαφορετικό νόημα και ως κατά συνέπεια, η λέξη "Loading" έχει διαφορετικό αντίκτυπο στην ψυχοσύνθεση μου.

Με την τεχνολογία και τα γραφικά να αναπτύσσονται στα όρια του απόλυτου ρεαλισμού, είναι εν μέρει λογικό ο χρόνος φόρτωσης μιας οθόνης να διαρκεί ελαφρώς παραπάνω από το συνηθισμένο. Όμως όταν συναντάς περισσότερες φορές την οθόνη του Loading απ' ότι το πρόσωπο του χαρακτήρα σου, τότε η υπόθεση αρχίζει να παίρνει επικίνδυνες διαστάσεις για την υπομονή του παίκτη.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά στο Watch Dogs τις ώρες που είχα περάσει πάνω από τον σχηματισμό του λογοτύπου του παιχνιδιού, φτάνοντας στο σημείο να παρακαλάω να μην σκοτωθεί ο χαρακτήρας μου μόνο και μόνο για να μην χρειαστεί να ξαναδώ την συγκεκριμένη οθόνη.

Tutorials: Μάθε παιδί μου γράμματα

Καταλαβαίνω πως υπάρχουν αρκετοί παίκτες (συμπεριλαμβανομένης της υποφαινόμενης) που χρειάζονται χρόνο εξοικείωσης με το παιχνίδι. Ωστόσο, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί θα πρέπει να περάσω τον χρόνο μου μπροστά από δεκάδες συμβουλές και υποδείξεις ακόμα και όταν πρόκειται για ένα sequel που παίζω κάθε χρόνο;!

Είναι φορές που νομίζεις πως οι δημιουργοί παίζουν με το μυαλό σου, υποτιμώντας ή αγνοώντας πως κάποιοι αφοσιωμένοι και πιστοί παίκτες του τίτλου μπορεί να δυσανασχετούν στην ιδέα ενός χρονοβόρου οδηγού, ενώ ήδη γνωρίζουν πολύ καλά ακόμα και τα πιο κρυφά μυστικά του.

Αόρατοι τοίχοι: Πού νομίζεις ότι πας;

Μοιάζουν με αόρατα συρματοπλέγματα ή φρεσκοπλυμένα τζάμια μπαλκονόπορτας (όλοι έχουμε πέσει τουλάχιστον σε ένα), ο λόγος για τους "αόρατους" τοίχους που συναντάμε συχνά στα open world παιχνίδια, οι οποίοι έχουν σκοπό να περιφράξουν τον χώρο στον οποίο επιτρέπεται η πρόσβαση δίχως όμως να αφήσουν κανένα ίχνος.

Ανάμεσα λοιπόν στις αχανείς εκτάσεις, τις υποσχέσεις για απεριόριστη εξερεύνηση και τον σχεδιασμό του περιβάλλοντος "μέχρι εκεί που δεν φτάνει το μάτι", πέρα από κάποιες κλειστές πύλες, φράχτες και άλλους παρόμοιους κατανοητούς και απόλυτα προφανείς περιορισμούς, εκεί που προχωράς αμέριμνος, ξάφνου βρίσκεις τον χαρακτήρα σου να σκοντάφτει πάνω σε ένα...τίποτα! Πολλές φορές δε, ο σχεδιασμός του περιβάλλοντος είναι τόσο παραπλανητικός που ακόμα και ακόμα και σταματημένος, ο ήρωας φαίνεται σαν να συνεχίζει να περπατάει προς το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα.

Συντροφικές αποστολές για μοναχικούς καβαλάρηδες

Σαν να μην μας έφτανε ο κεντρικός χαρακτήρας που χαροπαλεύει σαν ανεμοδαρμένος ταξιδιώτης σε κάθε απαιτητική μάχη, μας φορτώνεται ξαφνικά και ένας "προστατευόμενος" NPC (non playable character) τον οποίο οφείλουμε να μεταφέρουμε σώο και αβλαβή σε κάποιο μέρος της αποστολής. Τι κουμάσι είναι όμως αυτός ο ακόλουθος που βρέθηκε στα καλά καθούμενα πάνω στο σβέρκο μας; Γιατί καλά θα ήταν να είχαμε στο πλάι μας έναν ακόμα μαχητή ετοιμοπόλεμο και μάχιμο σαν τον Sully στο Uncharted. Αν όμως πρόκειται για κανέναν πολυλογά, ενοχλητικό, αδιάκριτο καραγκιόζη όπως ο Sticky του Fallout, ή για καμία φοβητσιάρα, άμαθη, απαίδευτη, γκρινιάρα πριγκιπέσα όπως η Ashley στο Resident Evil 4, τότε οι ζοφερές σκέψεις δεν έρχονται άδικα στο μυαλό σου.

Συνήθως οι σύντροφοι στις εκάστοτε αποστολές είτε είναι εξαιρετικά βοηθητικοί, είτε βάζουν σκοπό να μας κάνουν την ζωή δύσκολη μπαίνοντας "καταλάθος" μπροστά στις μάχες, ρισκάροντας ανά πάσα στιγμή τη ζωή τους, πολυλογώντας ασύστολα για τους φόβους και τα αποφθέγματα του βίου τους και πολλά ακόμα παρόμοια τεχνάσματα. Αυτές λοιπόν είναι ακριβώς οι περιπτώσεις στις οποίες το ενεργοποιημένο "friendly fire" φαντάζει σαν ευχή!

Day 1 Patch: Όοοοχι gamerακι, δεν θα παίξεις ακόμα !!

Τα βιντεοπαιχνίδια είναι ακριβό σπορ για πολλούς, ειδικά όταν πρόκειται για triple A τίτλους. Όταν λοιπόν μπεις στον κόπο να αγοράσεις ένα παιχνίδι, για το οποίο έχεις ακούσει και έχεις δει τα καλύτερα, σε έχει ξεσηκώσει με κάθε του trailer, βλέπεις ότι η εταιρεία έχει ρίξει πόνο και χρήμα πάνω στην διαφημιστική του καμπάνια και άλλα παρόμοια, είναι λογικό να τρίβεις τα χέρια σου την ώρα που το πολυπόθητο δισκάκι εισέρχεται στο μηχάνημα σου.

Αφού λοιπόν εγκαταστάθηκε και όλα δείχνουν τέλεια: καταφθάνει στην οθόνη σου προειδοποίηση για το patch της πρώτης μέρας! Την πρώτη φορά που συνέβη αυτό βρέθηκα να ξύνω το κεφάλι μου με απορία σκεπτόμενη "μα καλά έκαναν τόσο κόπο να το διαφημίσουν, να το αναπτύξουν με τόσες καθυστερήσεις, να οργανώσουν την τέλεια πλύση εγκεφάλου, να με πείσουν εν τέλει ότι αξίζει, και την κρίσιμη στιγμή που περίμενα τόσα χρόνια να υπονοούν πως ο τίτλος δεν είναι ολοκληρωμένος;"

Αυτό φυσικά είναι ένα ερώτημα το οποίο απευθύνεται εξίσου και στα DLCs αλλά ακόμα και στα επιπλέον περιεχόμενα των pre-orders. Γιατί κύριοι ο τίτλος να μην διαθέτει τα πάντα; Γιατί αφού το χρυσοπλήρωσα να μην έχω ένα τελειοποιημένο προϊόν στα χέρια μου;

Κάπου εδώ τελειώνει το δικό μου παραλήρημα, αφήνοντας ανοικτούς λογαριασμούς για την συνέχεια της κρεβατομουρμούρας των online - multiplayer games.

Τι ήταν εκείνο που σας έφερε στα όρια σας;